Was ik weer

Hallo mensen, daar was ik weer, na een aantal weken van schrijf-stilte. Het overgeven aan een rustig Namibisch ritme gaat hem hier niet worden geloof ik. Misschien maar goed ook, anders wordt het ook zo saai.

De laatste weken hebben wij verschillende Small Group meetings gehad. Elk management lid is voorzitster van 1 vd groepen. Het is leuk om te zien hoe verschillend ze het oppakken, sommigen echt opvallend goed. Anderen meer ‘go with the flow’ feeling. Vaak zijn de meetings interessant, het is ook de manier om samen met de teachers aan de verschillende doelen te werken. Zo hadden wij laatst een Small Group Food&Nutrition. Pittige discussies hebben wij daar gevoerd. Het ging er om hoe kunnen wij straks de kinderen nog voeden als er geen donor meer is. Een hele serieuze vraag, waar ik alles behalve het antwoord op heb. (dus ik hou mij aanbevolen voor goede suggesties). Allerlei ideeën werden aangedragen als nieuwe sponsor zoeken, proberen voedsel gesponsord te krijgen van lokale supermarkten, bijdrage van ouders e.d.. Op een gegeven moment vraag ik, wat kunnen wij doen om de dagelijkse prijs van het eten naar beneden te krijgen. Nou toen had ik het gedaan, prijs naar beneden, dat kon echt niet, prijs per dag voor elk kind moest juist omhoog! Het duurde dan ook geruime tijd voordat er enig besef kwam dat dat misschien toch wel nodig is. Het geld namelijk wat nu naar het eten gaat, krijgen wij never nooit niet van iemand anders betaald. Dus er is geen keus. Maar deze gedachtegang heeft nog een lange weg te gaan, voordat enig besef en acceptatie daar is en wij er praktisch mee aan de slag kunnen.

De Small group Buildings is ook weer actief momenteel. Door hen zijn enkele onderhoudsregels geformuleerd en gedeeld met het Netwerk. Ik ben benieuwd of daar iets mee gedaan wordt, wij zullen zien. Verder is de SG bezig met de voorbereidingen van een groot event, namelijk de BIG opening! De officiële opening van alle 8 schoolgebouwen, met veel poeha van officials, politici, stakeholders, media e.d. Het onderwerp leeft helemaal en men is er druk mee. Grote discussies over de locatie, T-shirts voor de teachers, het koor van teachers (muzieknummers worden geschreven) en natuurlijk het eten en drinken. De keuze is gemaakt om het eten door onze eigen koks te laten maken. Ze willen laten zien wat ze waard zijn, koken voor 150 man jaja dat vraagt nog wel wat. En enige aansturing om dit in goede banen te leiden is zeker ook nodig, daar kwam ik wel weer achter. Het gaat uiteraard allemaal goed komen. Ik weet alleen nog niet precies hoe en wat. Ik ben bang voor enige stress en veel tijd. Denk alleen nog maar aan het vooraf bezoeken van de officials en het voorbespreken van hun speech. Wij zullen zien, het komt goed!

Om het management verder te laten groeien in hun werk, ben ik nu bezig met het voorbereiden van een aantal Management trainingsdagen. Aankomende donderdag is de eerste. Hierin probeer ik iets dieper in te gaan op het runnen van een Netwerk/project. Wat komt er bij kijken? hoe zit je een vergadering voor, hoe maak je agenda’s, actieplannen en hoe zorg je dat het werk gedaan wordt etc. Maar ook, waar willen wij naar toe, hoe komen wij daar? En hoe werk je als een team, hoe stuur je je mensen aan, ga je met conflicten om etc. Ik hoop dat het goed gaat. Het is mijn eerste training ooit, dus ik ben benieuwd.

Het afronden van het bebouwingsverhaal lukt nog niet helemaal. Verschillende laatste dingen moeten nog gedaan worden. Eén latrine (toilet) komt door geldtroubels niet goed van de grond. En dit geldt ook voor het afronden van het laatste gebouw. Daarnaast heb je hekwerk, samenwerking met kerk daarin, getimmerde kasten, extra schilderwerk e.d. wat nog de nodige tijd en aandacht vraagt. Daarbij heeft de geldtroubels van de aannemer 2 week geleden voor fikse problemen gezorgd met de onder-aannemers. Zeg maar, een soort soap-verhaal. Ik kan er nu om lachen, maar toen alles behalve. De onder-aannemer is niet van hier, maar van Grootfontein (2,5 uur hier vandaan). Hij zou komen voor een korte tijd, maar inmiddels bivakkeert hij hier al een half jaar. Hij was erg goed aan het begin, maar begon langzamerhand motivatie en kwaliteitsproblemen te krijgen. Hij werd wazig in zijn communicatie, ik kon hem niet goed meer vatten. Reden volgens hem is dat hij niet betaald krijgt. Zaterdagochtend belde hij mij of ik wilde komen. Ik liet weten dat als het om geldtroubels ging ik hem niet kon helpen, dat moest hij met de aannemer oplossen. Nee het was wat anders. Kom ik daar, willen ze mij enkel vertellen dat ze om 2 uur de boel gaan afbreken als ze niet betaald worden. Uiteraard hebben zij een heel ander verhaal dan de aannemer zelf. Tja wie heeft gelijk, wie zal het zeggen?? Ik wist het in elk geval niet meer. Ik aannemer gebeld, die ook boos op mij, ik zit er midden in en met beiden valt niet te praten. Op een gegeven moment wordt hij zo boos dat hij een hamer pakt en de hoek van het gebouw kapot slaat. Ik stond erbij en ik keek erna. Wat kon ik doen? Om 2 uur zou hij de rest doen liet hij mij weten. Ik ben weggegaan, had politie nummer achter de hand, en aannemer ingelicht. Het bleef rustig. De teachers voelden zich ook niet fijn, hij had namelijk de sleutels nog en bivakkeerde daar in de avonden. Een paar dagen later kom ik daar met een andere werker nog wat zaken repareren waar een generator (voor electriciteit) bij nodig was. Het ding maakt veel herrie en de onderaannemer kwam daar op af. Als wij willen vertrekken, wil hij er met de generator vandoor gaan. Grote heibel, halve community liep uit, politie werd er bij gehaald (gelukkig was het toen net gesust). Na heftige discussies telefonisch met de aannemer heb ik de onderaannemers uiteindelijk met generator en al op de bus gezet en hebben ze hopelijk het probleem in Grootfontein kunnen oplossen.

Verder had ik een week waarin van alles op de kindergartens bezorgd is. Soms komt alles bij elkaar samen, een goeie zaak. Zo de ene dag waren het borden, kopjes en lepels voor de kids. De andere dag de teacher bureaus. De volgende dag stond er ineens een vrachtwagen vol met tafels/stoelen voor de kids in Rundu bij het benzinestation. Enigszins onverwacht, ik had om een offerte gevraagd en ineens werd ik gebeld dat ze al in Rundu waren. Na een snelle check van de prijs, ben ik vervolgens met de truck langs alle kindergartens gereden. Een beetje flexibiliteit is hier wel handig. Best een leuk avontuur met de slechte wegen hier. En weer twee dagen later waren de lesmaterialen aan de beurt. Ja ja wat een gezelligheid.

Tussendoor ben ik met Saarah en Corny (Duitse volunteers) nog een weekend naar Botswana geweest, hier niet ver vandaan, de Tsodillo hills. Een aantal grote heuvels in de middle of nowhere. Ze staan bekend om hun wandschilderingen uit langvervlogen tijden. Ik vond vooral het berggevoel en de wandelingen erg mooi. ’s Nachts was er werkelijk niemand, we waren de enige campinggasten. Dat was wel een maf gevoel. Dus puur natuur met enkel bergen en dieren om je heen. Het was gelijk een afscheidsweekend helaas, inmiddels zijn beiden vertrokken.

Vorige week stond in het teken van mijn verjaardag. Ik ben maar 1x jarig hier in Rundu, dus dat wilde ik graag uitgebreid vieren met mijn collega’s, buren en vrienden. En dat is gelukt! Het was een groot feest, met veel dansen en meer dan genoeg aan lekker eten. Eerst nootjes, brood/toast met lekkers, en echte hollandse appeltaart, vers gebakken door mij. Als afsluiter was het tijd voor de Afrikaanse maaltijd met Pap, rijst, beefstew met veel vlees natuurlijk en salades. Het viel erg goed in de smaak, dus ik ben keurig door de keuring heen gekomen. Verder is er lekker gedanst, eerst op mijn muziek. En vervolgens bouwden ze spontaan hun eigen feestje op traditionele muziek en dans. Gewoon in een kring samen zingen, klappen en dansen. Het was erg gezellig! Mijn zimbabwe vrienden hebben geholpen met alle voorbereidingen en op de dag zelf hielp ook mijn buurvrouw nog spontaan mee. Dat vond ik erg leuk. Het is hier trouwens niet zo gebruikelijk om je verjaardag te vieren, regelmatig wordt het zelfs gewoon vergeten. De standaards liggen namelijk nogal hoog; je viert het met veel eten en drinken óf je viert het niet. En aangezien mensen lang niet altijd geld hebben voor een groot feest, wordt het dan ook nauwelijks gevierd. Een tussenweg met gewoon relaxt chillen met wat vrienden en iedereen neemt wat mee is niet bespreekbaar. De simpele reactie hier is; “Als je dat doet, komen ze volgend jaar niet weer!” Ik denk dan mooie vrienden zijn dat, maar ja wie ben ik?
Waar ik trouwens helemaal stil van werd, waren de kado’s die de collega’s mij gaven. Het waren grote kado’s die een fikse aanslag op hun maandsalaris moeten hebben gegeven. Van praktisch keukenspullen tot decoratieve schalen, sieraden en zelfs een bijzondere handtas. Ik werd er echt stil van. Zij durven veel te geven van het weinig wat ze hebben.

Op vrijdagavond hebben wij het feest dunnetjes over gedaan met alle volunteers, nu natuurlijk met wijn en bier erbij. Was ook heel relaxt en gezellig. Inmiddels is het al een heel verhaal geworden zie ik, dus tijd om af te ronden. Eén grappig detail wil ik jullie niet onthouden. Van de week vond ik spontaan een geitenkop op mijn oprit (sorry Bieneke). Dan sta je toch ff raar te kijken. Ik heb nogal last van honden hier, ze gooien regelmatig mijn afvalcontainer om. En slepen van anderen allerlei afval mee en dumpen dat in mijn tuin. Vorige week waren het al kapotgescheurde luiers, maar deze week de geitenkop vond ik toch wel het toppunt.

Ok, hele goeie vakanties allemaal daar. Ik ben jaloers op jullie lange zomeravonden. Geniet en rust lekker uit, tot de volgende keer.