De Tweede helft

Misschien is dit een wat pijnlijke titel na al onze Nederlandse nederlagen tijdens het EK, maar voor mij begint het zo te voelen; de tweede helft. En dat voelt alsof de tijd door je vingers weg glijdt. Er is veel gebeurd, heel veel, positieve en minder fijne dingen. En ineens besef je dat je over de helft bent, dat je anders in het project staat dan aan het begin. Dat je gegroeid bent. Dat je wat bereikt hebt met de gebouwen, maar zeker ook met de teachers. Dat je daarop voort kunt bouwen. Ook besef je dat je nu sommige dingen anders zou doen, je begrijpt beter waar je staat in het project in de cultuur. Ook besef je dat je nog zoveel meer wilt bereiken. Ik ben er nog niet. Ik wil door, stap voor stap, doelgericht maar op een iets meer Namibischer tempo en wijze. Dat lijkt mij wel wat.

De eerste week terug zat ik gelijk volop in het werk en vooral ook de emoties van het werk. Naast de wat tegenvallende bouwactiviteiten en het rechttrekken daarvan, zweefde er onrust in het Netwerk. Ik merkte dat de teachers wat mokkig waren, ik kreeg negatieve geluiden uit de community en ook de motivatie bij een training leek minimaal. Ook voor mijn vakantie had ik dat onderbuik gevoel al. Dus tijd voor een goed gesprek. Diezelfde vrijdag hebben de voorzitster en ik een extra Monthly Meeting belegd om de zaak open te gooien. Het werd een pittige, maar goeie bijeenkomst. Het belang ondermijnen van eten en geld is niet altijd goed. Ik kan wel vinden dat het van minder belang is, maar voor hun is het belangrijk. Door daar onvoldoende naar te luisteren komt er in het basisvertrouwen wat scheef te zitten. En eigenlijk blijkt ook hier dat mensen onwijs gehecht zijn aan gewoontes. Het is altijd zo gegaan, dus het moet ook altijd zo blijven. Brood is geen lunch. Trainingen horen met volledige maaltijden van porridge (pap) en vlees. Transportgeld moet aan iedereen worden gegeven (ongeacht of je een taxi gebruikt) en wel op diezelfde dag, want zo deed ook mijn voorganger het. En ook op het vlak van hiërarchie kijken ze anders tegen dingen aan. Officials heb je hoog en behandel je op een special manier. Bij openingen kan daarin bv. weinig interactie plaats vinden met de kinderen en/of de ouders. Ook tussen cooks en teachers zie je dat verschil. Het was goed om dit alles open te gooien. Het was ook emotioneel, omdat wantrouwen en jaloezie hier vaak door alles heen gaat. En wat is in dit alles cultuur en wat niet? Maar ik denk dat een kleine uitschieter hierin van mijn kant ook hen aan het nadenken heeft gezet. Ik merk dat sindsdien de sfeer verbeterd is en de gezamenlijke spirit weer meer terug is.

Dit bleek ook een week later in een Management meeting samen met de VSO staff. Het Management (6 teachers) was positief over wat er afgelopen jaar gebeurd is. Als groot verschil lieten ze aan VSO weten dat er openheid was gecreëerd. Mensen durfden zich meer uit te spreken, ze durven verantwoordelijkheid te pakken, ze groeiden in hun positie in het management en als voorzitster van een Small Group. Ik vond het gaaf dat ze dit zo uitspraken. VSO was hierover erg positief en zag de groei van het Netwerk.

Heel VSO was die week hier in Rundu, zowel de staff als alle overgebleven volunteers. Een erg klein clubje nog maar van zo’n 15 man totaal. We hadden een Regional Meeting waarin allerlei praktische punten werden doorgesproken, soort jaarvergadering. Het was erg fijn om ze hier te hebben. Bijzonder ook in je eigen vertrouwde Rundu. Dinsdagmiddag was er tijd om iedereen rond te leiden in de wijken waar ik werk en ze iets te laten zien van de schoolgebouwen en het werk wat ik hier doe. Ik vond dat gaaf, voelde mij bijna trots. Fijne reacties. Het maffe is dat ik ook echt letterlijk resultaat kan laten zien, namelijk de schoolgebouwen. En dat heeft bijna niemand van de VSO-ers, ik heb daarin een heel ander placement dan de anderen. Uiteraard boeken ook zij veel resultaat, maar meer indirect; trainingen, capaciteitsopbouw, het delen van kennis. En ik heb beide, dus tja voor mij het ideale placement hihi.

Wat nog wel grappig was, was dat tijdens het projectbezoek de VSO auto gruwelijk vast kwam te zitten in het vele zand. Mijn kleine bakkie banjert overal doorheen met zijn 4x4. Maar hun combi was niet gewend aan het zandrijke Rundu. Sommige kindergartens zijn inderdaad slecht bereikbaar met een normale auto. Dus wij met z’n allen achter de auto, duwen, duwen en nog eens duwen. Denk je los te zijn, is het toch nog niet zo. Tja het kostte enige moeite, ik moest er wel om lachen. Ik zat natuurlijk veilig in mijn eigen auto haha.

De laatste weken stond in het teken van bezoekers. Vanuit de VSO dagen is Monica uit Katima nog een weekje bij mij blijven hangen. Zij is degene die nu het dichts bij mij woont, slechts 5.5 uur bij mij vandaan. Het was erg gezellig, het is een leuke Ugandese meid. Ze heeft veel meegemaakt, ze weet wat echte armoede is. Ze staat voor dat waarin ze gelooft, ze is slim en positief. Zij rommelde overdag lekker aan, ik werkte en ’s avonds kun je samen chillen of wat leuks doen. De week daarop sms-de Saarah (werkt voor Duitse NGO) mij voor een slaapplek. Zij woont in Nyangana een dorp hier 100km vandaan. Ze kwam van Windhoek en had een tussenstop nodig. Ze moest namelijk eerst boodschappen halen voordat ze naar haar huis kon gaan. Het dorp heeft werkelijk niks, geen shop, niks alleen een kerk en een shebeen (lokale kroeg). Ze komt hier regelmatig in de weekenden, tis toch vrij lonely daar. Na 2 dagen had ze het alweer gehad, dus vroeg mij of ze het weekend weer terug mocht komen. Lekker langs de rivier gebanjerd en gezellig drankje gedaan, was leuk!

Verder heb ik tegenwoordig vrij veel contact met Rudo. Zij is een huis- en businessgenoot van mijn Zimbabwaanse vriendin, die momenteel in haar thuisland is. Rudo is een leuke jonge meid die nu voor de gezelligheid regelmatig mee-eet. Alleen in haar hutje is ook maar alleen. Zowel met Monica als met Rudo merk ik dat er geen enkele afrikaan hetzelfde is. Ze hebben overeenkomsten met de locals hier, maar juist zij lopen ook tegen veel dezelfde dingen aan als ik. Boeiend om te zien vind ik dat. En zij zitten eigenlijk in hetzelfde schuitje als ik. Zij zijn ook uit hun thuisland, ver bij vrienden en familie vandaan. Zij spreken de taal van hier ook niet, zij hebben alleen het dillemma dat iedereen dat wel verwacht. Mooi is dat al die verschillende mensen.

Deze week was een feestweek; 3 schoolgebouwen zijn geopend! Nummer 4, 5 en 6. Het waren drie verschillende feestjes, de één wat formeler dan de ander, allemaal gezellig. Je ziet en merkt dat de community blij is. Ze hebben alles meegemaakt, vanuit niks zijn ze begonnen, stap voor stap zijn de kindergartens gegroeid. En nu een echt gebouw, het is iets wat ze niet hadden durven dromen. Inmiddels naderen wij het einde van de bouw. Nog 2 schoolgebouwen te gaan, beide nog volop in de bouwfase. Hopelijk zijn ze binnen 2 weken grotendeels af. Op de foto’s kun je zowel de openingparty’s als de bouw zien. Ja ja het einde komt in zicht. Ik ben daar eigenlijk wel blij mee, kan ik eindelijk goed doorpakken op de andere doelen. Nu doe je soms net iets te veel tegelijk, waardoor er zaken blijven liggen. Eén daarvan was bijvoorbeeld het regelen van nieuwe borden/bekers/lepels kookpannen e.d. voor alle kinderen. Er was geld voor en er lag een inventarisatie van wat nodig was, maar het shoppen was er nog bij gebleven. Dus deze week met 2 teachers op stap. Eerst een financieel plaatje met ze gemaakt, wat kan, wat kan niet. En vervolgens allerlei winkels in en uit, kwaliteit en prijzen vergelijken. Was gezellig om te doen. Zware job he?! Shoppen in de baas zijn tijd!

Mijn camera heeft het begeven, dus ik ben wat beperkt in recente fotos. Maar naast de openingen (van een geleende camera), heb ik nog een foto toegevoegd van de business training ‘ hoe verkoop ik iets? ‘ en van een picknick met mijn Zimbabwaanse vrienden. De meiden waren volledig uitgelaten toen ze het water in jumpten, lachen om te zien. Ze hadden nog nooit de rivier gezien.

Ok ben benieuwd hoe het bij jullie is, laat vooral wat horen. Tot de volgende keer.