De afrondingsfase

Lieve mensen,

De tijd vliegt, vliegt, vliegt. Te snel, ik wil het stop zetten!!
Ik wil niet voorgoed afscheid nemen van een leven hier en een manier van leven waar ik van hou, die past bij wie ik ben. Mensen die mij lief zijn, een omgeving die mij lief is qua leven in de townships, natuur, rivier en weidsheid. Ik zal missen de spontane gezelligheid die je hier kunt hebben op een manier die ik in Nederland niet ken. En dont worry er is juist ook een soort gezelligheid in Nederland die ik hier juist erg mis. Tja,.. thats how it is. En dat is ook het rare aan deze tijd, de mooie momenten staan voor nu het dichts bij mij. En daarbij weet ik ook donders goed wat mij hier wel en niet aanspreekt, wat van de Namibische cultuur bij mij past en wat absoluut ook niet. Maar dat maakt voor nu niet uit, ik zie dat wij allemaal mensen zijn die elk op hun eigen manier proberen te leven en daar het beste uit te halen. Ik heb diep respect voor het sterke karakter dat Afrikanen hebben. Ze krijgen nogal wat voor hun kiezen. Ze moeten afscheid nemen van veel mensen om hen heen die zij lief hebben (vele sterfgevallen). Ze zijn bezig met survivallen qua dagelijks eten, kleding, schoolgeld. Veel gebroken gezinnen, veel kortstondige relaties zonder echte liefde. Daarbij speelt ook heel duidelijk de kracht van Afrikaanse geesten wat veel angst geeft en veel kapot maakt. Ook jaloezie en wantrouwen is overal om hen heen, dat breekt/ vormt je emotioneel. En soms lijkt het alsof niks hun raakt en ze alles maar accepteren en vergeven. Namibiers en emoties zijn heel moeilijk te peilen en het heeft mij soms gek gemaakt, niet te weten wat ze denken en voelen. Maar als je iets dieper komt, dan zie en voel je de pijn en het verdriet in hun leven en hoe hen dat gevormd heeft tot wie ze zijn. En ik vind het bijzonder dat ik dat van dichtbij heb mogen zien bij sommigen van hen.

Ik wil beginnen met te vertellen over het projectje wat ik zelf doe. Het is mooi om te doen en het geeft mij positieve energie. Super bedankt jullie die geld aan mij gaven met het idee dat ik het waarschijnlijk wel ergens goed in kon zetten. Ik werd getrickerd om wat te doen in het verste deel van Sauyemwa, 1 vd townships in Rundu. Juist omdat ik op de kindergarten in die omgeving veel slecht geklede en verzorgde kinderen, armoede, weinig happiness en veel ondervoeding zag. Meer dan op de andere kindergartens. Van daaruit ben ik gaan praten met 1 vd teachers en heb haar gevraagd of het een idee was iets stimulerends te doen voor de gezinnen daar. Zij is gezinnen rondom uit gaan nodigen, wij hebben bij elkaar gezeten en hebben gepraat over hun problemen en wat de oorzaken en gevolgen daar van zijn. Vanaf het eerste moment zie ik mensen die zeer gemotiveerd zijn. Er is een plek waar ze gezien en gehoord worden, er is het delen van het leven, er is het zien van nieuwe mogelijkheden. Er is een plek waar ze leren, leren over wat kun je doen, hoe start je een business op, financien, profit berekenen etc.. De 10 vrouwen zijn er altijd, al voor de afgesproken tijd, wat zeker niet standaard is hier. 1 keer miste iemand, tja ze was in het ziekenhuis, net bevallen van een zoon. De volgende week niks geen zwangerschap verlof, ze was er gewoon weer en wilde daar zijn! Ik zie 10 vrouwen die elk beetje kennis opzuigen, die genieten van de kans die ze krijgen. Ze voelen zich een groep, delen, delen, delen. Leren en delen het is iets wat ze niet kennen. Veel van hen hebben niet of nauwelijks scholing gehad. Hun kinderen zitten in dezelfde situatie, ze hebben keuzes moeten maken welk kind wel en niet naar school kan. Schrijven is voor een aantal een probleem. Vrijdag wilde ik 1 vd vrouwen 160 laten opschrijven op het bord, als uitkomst van een rekensommetje. Ze had geen idee hoe je een 6 moest schrijven. Wel is zij degene die volgens mij het beste ‘business’ idee heeft,.. ja ieder zijn kracht. UKUMWE is de naam van de groep, dat hebben ze vorige week bedacht. Ukumwe betekent Together, samen! Together we can make it, werd er gelijk gezongen.
De vorige keer nam ik een schrift mee voor iedereen om je financiën in bij te houden. Iets wat hier zelden gedaan wordt. Ik heb ze mee laten denken waarom het belangrijk is, en hoe je kunt bijhouden wat je dagelijks koopt en verkoopt, maar ook wat je moet investeren. En hoe je uiteindelijk je profit op basis daarvan berekend. Dit alles in de meest basic way die je je voor kunt stellen. Maar dit zijn grote stappen, ze hebben wat tijd nodig om gesnapt te worden. Vooral transport money en investeringen (iets gaat stuk, of je hebt iets groots nodig als een tas, een shelter of een hekwerk) zijn de killers hier van deze kleine businesses. Ze snappen moeilijk dat je dat mee moet berekenen in je verkoopprijs, anders overleeft je business het niet voor lang. Ze benoemden het wel als de reden waarom veel kleine businesses het niet goed doen. Dus ze zijn erg open voor het leren hoe dat te voorkomen.
Afgelopen vrijdag nam ik een rekenmachine mee voor iedereen. Het was echt geweldig, ze durfden hem amper aan te raken. Heel langzaam hebben wij wat eerste sommetjes kunnen maken. Hihi t was echt mooi, ik heb mij vermaakt. Ook werd ik er wel een beetje triest van wat voor basic perspectieven en kennis deze vrouwen absoluut niet mee hebben gekregen. Maar je ziet ze genieten en zeer geconcentreerd proberen ze alles te snappen. Gelukkig heb ik veel hulp van de teacher, zij vertaald alles in het Rukwangali en helpt hen uitleggen op hun eigen manier wat ik bedoel te zeggen. Elke keer geef ik ze huiswerk mee, waaronder de laatste keer het uitzoeken van de prijzen. Wat kosten zaken, wat kun je doen voor een bedrag van 1000- 1500 namibian dollars (ca 150 euro). Actief gingen ze op zoek, dachten ze na over welke stappen nodig waren en kwamen terug met hun papier, waarbij zoon lief of de teacher hen had geholpen het op te schrijven. De afgelopen keer heb ik ze uitbetaald, het was een groot feest. Voordat ik het geld uitdeelde waren ze al aan het jumpen, klappen en dansen, gewoon omdat ze blij waren met de meetings. En toen ik het geld persoonlijk aan iedereen gaf, kreeg ik mega-knuffels terug van elk van hen. Toen iedereen het geld had gekregen werd de teacher vol oprechtheid en enthousiasme bedankt en kwamen ze vervolgens in een groepshug op mij af en werd ik letterlijk de lucht in getild en op handen gedragen. Tja, dat doet wel iets met je.

Volgende week komen wij weer bij elkaar, ik hoop nog 2 of 3 keer voordat ik vertrek. Ze hebben de teacher gevraagd of ze absoluut door mogen gaan met deze meetings, ook als ik weg ben. Ik vind dat mooi. Deze week gaan ze aan de slag met het geld, de eerste koop en verkoop. Ze proberen alles op papier bij te houden, dus daar gaan wij volgende keer op doorwerken. Ik heb hun heel duidelijk verteld dat ik niet hun leven kan veranderen, dat ze dat toch echt zelf moeten doen. En ook dat ik niet bakken met geld aan ze kan geven, maar wel een extra stimulans om op door te bouwen, weer nieuw perspectief te zien. En dat vind ik ook het mooie, ik had niet het idee dat ze kwamen voor het geld alleen, meer voor de kennis en het delen. En ik ben realistisch genoeg, ik weet voor mijzelf dat dit geen 10 succes verhalen worden, ik zie de kwetsbaarheid, zeker van een aantal van hen. En niet alleen in de persoon maar ook in dergelijke kleine businesses. Maar ik weet ook dat het voor een aantal zeker een stap uit hun huidige situatie is. En dat heeft veel waarde voor mij, ik heb iets voor ze kunnen doen wat hen verder kan helpen. En daarbij hebben wij samen een fijne tijd gehad. Dat beide is wat telt!

Dus super bedankt Harold Erik en Jasmijn, super bedankt Harm en Elina, Pa en Ma, Bieneke en Willem, Ruurd en Marieke de Kleine voor jullie gulle gift. En ook dank aan alle collega’s en vrienden die de giftenpot gevuld hebben tijdens mijn afscheid. Super bedankt namens mijzelf en deze vrouwen!

Het andere projectje waar ik de vorige keer over sprak is bijna afgerond, het opknappen van een kindergarten. Het meeste werk hiervoor is gedaan in January. Nu wordt de laatste hand geslagen aan de compost toilet. Deze wordt gemaakt door een oude blanke Afrikaanse die vol passie zijn werk doet. Hij is een vriend van mij geworden. Het liefst had hij heel Namibie gebracht op een hoger level qua duurzame bouwtechnieken en qua werkmentaliteit en het zien van mogelijkheden. Maar ja, dat gaat niet zomaar altijd zoals je wil. Hij is een mooi mens. Het maken van het toilet duurt alleen iets langer door zijn eigen gezondheidsproblemen en die van zijn vrouw. Oud worden is niet altijd makkelijk blijkt wel weer.

Wat is er verder in het Mehozetu Network nog gebeurd? Zelfs hierin wordt nog hard gewerkt met van alles en nog wat. Afronden kost ook tijd, daar moet ik nog hard aan trekken komende 2,5 week. Het besef begint bij de teachers door te dringen dat ik toch echt weg ga binnenkort, ik geloof niet dat ze dat een heel relaxt idee vinden. Ze maken zich ook zorgen over mijn eventuele opvolger, een lokale NGO hier. Ik vind het wel grappig om te zien, doet mij stiekem wel goed. Ik heb heel wat obstakels met ze moeten overwinnen en dan blijkt uiteindelijk toch dat ze je juist wel gewaardeerd hebben. Ik ben daarin ook erg blij dat ik niet in November ben vertrokken, terwijl daar alle aanleiding voor was. Ik wist van binnenuit dat ik zo niet weg wilde gaan, dat ze het niet allemaal zo beroerd bedoelden als het soms overkomt, en ook dat ik ze niet ‘midden in de crisis’ alleen wilde laten. Nu zijn wij er samen door heen gegaan en samen boven gekomen. Dat voelt stukken beter, geen pijn meer in mijn hart. En juist meer een positieve terugblik op zoveel goeie momenten die ook samen gedeeld zijn.

Praktisch gezien is de klusjesman uit windhoek laatst weer langs geweest om de school gebouwen nu echt afgerond te krijgen. Dit is zo goed als gelukt, enkel nog wat kleine dingen oververven. Ik zelf heb nog twee dagen management training gegeven aan het Netwerk management, was leuk om te doen. En leerzaam voor hen merkte ik. Ik hoop dat ze wat simpele formats oppakken qua planning en geld. We will see. Ik merk dat ze gegroeid zijn, dus dat geeft zeker hoop en voldoening. Verder wordt er gewerkt aan een tweetal speeltoestellen per kindergarten, aanvullend op de kleine speelplek die de GX volunteers vorig jaar gemaakt hebben. De speeltoestellen zijn zo goed als klaar qua ‘bouwen’, dus deze week zal de installatie op locatie beginnen. Ik ben benieuwd, gaat vast mooi worden. En spelende kinderen is uiteindelijk het belangrijkste doel waar je het werk voor doet!

Vorige week was een intensieve week voor de teachers. s’Ochtends les geven op de kindergarten, dan door naar St. Jovitha kindergarten. Daar samen lunchen en vervolgens de hele middag educational training. En dat voor de hele week, 5 dagen lang. Maar geen enkel geklaag, wat erg bijzonder is.. hihi. Het was een groot succes, de educational trainer was erg goed, vol energie en op gelijk level met onze teachers. Gelijk level in de zin van taal (combi van Engels en Rukwangali, waardoor het veel beter binnenkomt) en het begrijpelijk maken van wat pre-primary education betekend. Wat heeft een kind nodig en hoe kun je haar dat geven/ leren? Haar eigen manier van teaching was inspirerend en direct toepasbaar voor de teachers zelf. Volop zijn er nieuwe liedjes geleerd, is er gelachen, hard gerend, geklapt, geknipt en geplakt en serieus doorgesproken over allerlei onderwerpen. Iedereen kijkt uit naar de volgende training week. Ik heb een contract gesloten met haar dat zij elk trimester een week training geeft over de inhoud van dat trimester. Daarnaast bezoekt zij alle centers 1 op 1 tijdens datzelfde trimester om te zien hoe het gaat en wat ze opgepakt hebben van de training. Dus leren op de werkvloer is een belangrijk onderdeel van deze jaar training. 3 x gaat ze alle kindergartens opzoeken en met ze aan het werk. Het gaat helemaal goed komen met het Netwerk en hun teaching..

Dat waren geloof ik wel de highlights van het werk. Persoonlijk probeer ik nog zo veel mogelijk te genieten van de tijd hier, de mensen te spreken die ik nog wil spreken. En verder zien wij het wel. Werk- en huisopties spelen nog steeds door mijn hoofd. Er zijn wat perspectieven voor een tijdelijk huis, ff kijken hoe dat uit gaat pakken. Werkopties stromen nog niet over, soms zie ik wat leuks voorbij komen, maar pas daarin ook niet altijd in het profiel. En ik ben niet per direct beschikbaar, das ook wat lastig. Ik hoop 27 april voet op Nederlandse bodem te zetten, wil dan eerst ff acclimatiseren en wat tijd door brengen met lieve mensen die ik lang gemist heb. Dus ja realistisch zou een baan 2de helft mei op zijn vroegst kunnen. We will see, hopelijk komt er iets moois voorbij. Zou leuk zijn, t zou toch jammer zijn als het zwarte gat wel heel diep is. Hihi, nee daar denken wij nog niet aan.

Ik heb inmiddels afscheid genomen van mijn Duitse vriend Joerg, met vriendin. Het laatste wat ik had bedacht is dat hij ging vertrekken voordat ik vertrok. Snif, maar helaas. Hij komt waarschijnlijk terug, maar ergens later in het jaar. Jim, een andere vriend, is helaas al ziek sinds oktober, een rare ziekte. Veel is onduidelijk en uiteindelijk heeft Peace Corps besloten hem terug te sturen naar huis. Ik hoop van harte dat het beter met hem gaat, ik maak mij zorgen. Helaas voor mij is daarin ook ons contact de laatste maanden erg weinig geweest. Deze week komt hij zijn Rundu spullen halen en dan is het goodbye.. Afgelopen week vertrok ook een andere Duitse jongen. Een leuke gast, al had ik er niet heel veel contact mee. Het was een erg gezellig laatste avond met hem, ik kwam spontaan nog allemaal andere bekenden tegen in diezelfde kroeg. Moet je niet te vaak doen op maandagavond.. Verder deze week nog een heerlijke sundowner gehad met een lokale vriend van mij aan de rivier. Was erg gezellig en relaxt. En natuurlijk hebben wij altijd onze vrijdagavond borrels at Kavango.

Volgens mij heb ik inmiddels wel genoeg verteld. Eens kijken of ik nog wat leuke fotos kan vinden en wellicht zelfs een videootje die ik gisteren gemaakt hebt met mijn tiener vrienden. Zij wilden graag een videootje maken als herinnering, vond ik een leuk idee van ze. Schatten, die meiden!

Heel veel plezier daar in het Nederlandse, ik kom snel weer mee genieten met jullie!