Het bruisende leven hier
Door: AnnekeBoerma
Blijf op de hoogte en volg Anneke
13 April 2012 | Namibië, Rundu
Lieve mensen, daar was ik weer.
Een paar weken verder en er is weer van alles gebeurd.
Ff terug gaan in mijn herinnering kom ik uit bij een dagje Village (een klein dorp ergens op het platteland). Op 21 Maart, the Onafhankelijkheidsdag voor Namibie, belandde ik vrij spontaan in de village van 1 van mijn buurmeiden. Een meid van 16 waar ik eerder al eens over geschreven heb. Ze vroeg of ze met een voorstel mocht komen om wat leuks te doen. Ik heb uiteraard JA gezegd. Dus vroeg in de ochtend stonden de meiden al bij mij op de stoep, was net wakker. Dus samen ff ontbijten en dan op naar het dorp van haar biologische moeder die al bijna 10 jaar overleden is. Ze kon niemand bereiken daar, dus er maar gewoon op af. Eerst 50 km asfaltweg, vervolgens een aantal km gravelroad. Wij parkeren ergens op een klein speelplaatsje, waarvandaan wij vervolgens verder lopen. Wij komen aan bij wat hutjes omheind met een rieten ‘hekwerk’. Verraste blikken bij het zien van Jacoline en een sirumbu (white person). De kinderen waren al bezig met het klaarmaken van het eten; blaadjes plukken van de Muteti (soort spinazie). Gelijk wordt je op een stoel gezet en mag je daar zitten. Kort daarna zie je een paar kinderen achter een kip aanrennen. Hmm denk je, die heeft zijn langste tijd ook gehad. En ja hoor, gevangen, gekild en wel ligt de kip nog geen 15 minuten later in de pan. Jaja gasten wil je het beste voorzetten. Bij het lunchen zelf worden wij drieen ook in de beste kamer neergezet, met ons eigen eten, los van de groep. Een speciale behandeling krijg je, dat heet gastvrijheid. Communiceren is wat lastig door mijn gebrek aan Rukwangali kennis. Taalbarriere of niet, subtiel zijn ze niet altijd, want er wordt mij bijvoorbeeld gewoon vrij lomp gevraagd waarom ik geen vlees voor ze heb meegenomen. En ik had nog wel eigen gebakken koekjes en nootjes meegenomen..
Na het eten zijn wij naar de begraafplaats geweest, helaas een trieste plek. Het graf van haar moeder hebben wij letterlijk onder het gras vandaan moeten plukken, ze had zelfs geen naambordje. Daarnaast een graf van een klein kindje, ook uit hun gezin. Vervolgens zijn wij beland bij een community-event. Netbal (soort korfbal) en voetbal werd er gespeeld in de zinderende zon. Leuk om naar te kijken, de meiden gingen er samen met hun vrienden vol voor. Daarna een afkoeling in de rivier. Het was een levendige bedoening daar met vrouwen die de was deden en een bad namen. De jeugd sprong allemaal het water in, met of zonder kleding, het maakte niet uit. Inmiddels hadden wij grote dorst gekregen dus haalden wat drinken bij de lokale shop (de enige in het dorp). Zittend onder een rieten dak hebben wij gedeeld en ervan genoten. Het bleek de sociale ontmoetingsplek van het dorp te zijn, waar vooral voor heel weinig geld het lokaal gebrouwen bier verkocht wordt. Ik heb mij er niet aan gewaagd. Ik kwam er spontaan nog mijn collega tegen, tot ons beider grote verbazing. Het was de village waar zij opgegroeid was.
Het was een leuke ervaring, al voelde ik mij niet echt fit. Dat bleek ook. Ik kwam thuis en had meer dan 39 graden koorts. En last van mijn keel, waarbij ik dacht aan een simpele verkoudheid. De volgende dag voelde ik mij nog beroerder en ben voor het eerst hier naar de dokter geweest. Het bleek een fikse ontsteking aan mijn amandelen te zijn. Erg pijnlijk kan ik je vertellen, slikken was nauwelijks mogelijk en de hoge koorts een aantal dagen. Gelijk aan de antibiotica, 2 dagen later weinig verbetering dus opnieuw naar de dokter. Ik heb toen een spuit gehad met een fikse antibiotica-stoot. Hier knapte ik van op. Maar meer dan een week niet aan t werk, met weinig tot geen energie. En t was soms ff pittig, het loslaten en je er aan overgeven. Gelukkig had ik support van mensen. Teachers die mij sms-ten om te vragen hoe het ging, zelfs 1 die langs kwam. En ook anderen die het wisten wipten eens binnen. Dat was zeker fijn.
Gewerkt heb ik uiteraard ook nog, meer dan genoeg soms. Ik ben nog steeds druk met het maken van de gebouwen en alles wat daar bij komt kijken. Het aansturen van 1 aannemer is nogal lastig, maar gaat de goede kant op. Verder spelen er allerlei kleine contracten zoals het maken van bureautjes voor de teachers, tafels/ stoelen voor de kids, stoelen teachers, keukentafels, kasten, een zinken hut voor fire-woord cooking ter bescherming van de wind en regen, schoolborden, het hekwerk om de erven heen etc. . Dit is redelijk arbeidsintensief, maar ook leuk. De 2de food & nutrition training is ook geweest. Het was in principe hetzelfde als de 1ste alleen nu voor de andere teacher en cook. Het verschil was alleen duidelijk zichtbaar. Het was een hele andere groep met pittige discussies en weinig acceptatie nog. Het voelt voor hun alsof wij een stap terug gaan door weer meer met porridge (maispap) te willen werken. Goedkoper en makkelijk mengbaar met goedkopere alternatieven voor proteine, zoals bonen, pinda’s en mopana wormen. Beter voor de toekomst. De teachers en de community denkt er alleen nog wat anders over. Wij zullen zien hoe dit verder gaat, ik nie weet nie.
Verder is Evelyn vorige week gearriveerd. Zij gaat mij 3,5 week helpen met het maken van een business plan, zodat hopelijk de Milling machine eindelijk van start kan. Dit is een machine om mais en mahango te vermalen tot meel. Het doel hiermee is om inkomen te generen voor het Netwerk. Er is alleen onvoldoende over nagedacht, waardoor veel extra kosten over het hoofd zijn gezien en de machine daardoor nog nooit in werking is gegaan, terwijl die al een jaar eigendom is van het Netwerk. Het businessplan gaat zij maken met de Small Group Income Generating, zij hebben een intensief programma de komende 2-3 weken. Daarnaast geeft zij twee trainingen over het opstarten van je business aan het hele Netwerk. De bedoeling is dat elke kindergarten probeert om enige vorm van inkomen te generen. Volgend jaar stopt het programma namelijk en dan gaan ze terug naar alles volledig vrijwillig doen en onzekerheid over het wel/niet kunnen voeden van de kinderen.
De toekomst ‘zeker’ stellen, de sustainability van het project, dat was ook het onderwerp gisteren op de maandelijkse meeting met alle teachers. Aan de hand van 3 vragen is hier over doorgepraat. In kleine groepjes werden aandachtspunten op papier gezet en kwamen de eerste gedachten op over wat wij nu al kunnen doen. Ik hoop dat wij dit jaar daar op verder kunnen bouwen in het Management en in de Small groups. Een begin is al gemaakt door Mike deze week doordat 4 kookstellen op zonne-energie zijn geinstalleerd. Dat scheelt houtvuur en/of electriciteit betalen. En aan zon is hier over het algemeen geen gebrek, dus dat komt mooi uit.
Verder is het 3de schoolgebouw geopend. Een mooie stap, het was een feestelijke ochtend!
Alleen enkele dagen later werden wij opgeschrikt door het bericht dat de initiatiefnemer van de kindergarten plotseling is overleden. Een grote schok, het was een energiek en gepassioneerd persoon zoals ik hem die dag heb leren kennen. En een gewaardeerd politicus die veel bereikt heeft. Vanavond ben ik naar de memorial service geweest, veel speeches, muziek, ongeloof en verdriet. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel mensen hier overlijden. Veel verkeersongelukken, ‘vage’ ziektes en de echt korte snelle ziektes. Een paar dagen en tis over. En in deze, je hebt hoofdpijn, gaat naar het ziekenhuis en 5 minuten later ben je er niet meer.
Ok laten wij eindigen met iets positiefs. Ook afscheid, maar dan op een fijne manier. Linda, de laatste VSO-er, vertrekt binnenkort terug naar Engeland. Graag wilde zij een lang weekend weg met een kleine groep vrienden. Dus in het paasweekend zijn wij met z’n 7-en weggeweest, hier zo’n 4 uur vandaan. Een prachtig riviergebied, ik was er al geweest met Diana tijdens Oud en nieuw. Toen in een lodge, nu op de camping. Een fijne groep mensen, het was een mengeling van van alles. Waaronder een gezinnetje, nederlandse VSO-er, Namibische man getrouwd en nu met schattig zoontje van 5 maanden. Twee dagen hebben wij op het water gezeten in een boot, varend tussen de krokodillen en nijlpaarden. Respect krijg je voor die beesten, vooral de nijlpaarden. Rond zonsondergang waren ze echt eng. Actief en wat agressiever. Wij zaten er op een gegeven moment tussenin, gelukkig wist de gids wat hij deed en zijn wij veilig thuisgekomen. Vervolgens hebben wij gebarbecued en zitten rond negenen rond het kampvuur. Rond die tijd hoorden wij allerlei geluiden van wild om ons heen, waaronder nijlpaarden en olifanten. De olifanten hebben het halve bos gesloopt, tenminste zo hoorde het. Ze waren zo dichtbij dat je ze vanuit het toilethok bijna aan kon raken. Ja een beetje spanning op zijn tijd kan geen kwaad. Gaaf en indrukwekkend ook. Ik was alleen wel blij dat ze niet daadwerkelijk ons tentenkamp in gingen…
Jaja en zo is het door alle drukte ineens al half April. Dat houdt gewoon in dat ik over 2,5 week al in Nederland ben. Haha maf gevoel, maar ook iets waar ik veel zin in heb. Ff opladen aan alle lieve vrienden en familie. En heerlijk bijkomen, ff afstand van mijn werk en leven hier. Toch best intensief op zijn tijd. En natuurlijk naar Nederland om het geweldige feest te vieren van zussie Gerry die er met Jaap vandoor gaat! Zet het bruine bier maar koud, of juist de Hoegaarden zomerbier. En de wijn en de lekkere kaasjes. Proost alvast!
Een paar weken verder en er is weer van alles gebeurd.
Ff terug gaan in mijn herinnering kom ik uit bij een dagje Village (een klein dorp ergens op het platteland). Op 21 Maart, the Onafhankelijkheidsdag voor Namibie, belandde ik vrij spontaan in de village van 1 van mijn buurmeiden. Een meid van 16 waar ik eerder al eens over geschreven heb. Ze vroeg of ze met een voorstel mocht komen om wat leuks te doen. Ik heb uiteraard JA gezegd. Dus vroeg in de ochtend stonden de meiden al bij mij op de stoep, was net wakker. Dus samen ff ontbijten en dan op naar het dorp van haar biologische moeder die al bijna 10 jaar overleden is. Ze kon niemand bereiken daar, dus er maar gewoon op af. Eerst 50 km asfaltweg, vervolgens een aantal km gravelroad. Wij parkeren ergens op een klein speelplaatsje, waarvandaan wij vervolgens verder lopen. Wij komen aan bij wat hutjes omheind met een rieten ‘hekwerk’. Verraste blikken bij het zien van Jacoline en een sirumbu (white person). De kinderen waren al bezig met het klaarmaken van het eten; blaadjes plukken van de Muteti (soort spinazie). Gelijk wordt je op een stoel gezet en mag je daar zitten. Kort daarna zie je een paar kinderen achter een kip aanrennen. Hmm denk je, die heeft zijn langste tijd ook gehad. En ja hoor, gevangen, gekild en wel ligt de kip nog geen 15 minuten later in de pan. Jaja gasten wil je het beste voorzetten. Bij het lunchen zelf worden wij drieen ook in de beste kamer neergezet, met ons eigen eten, los van de groep. Een speciale behandeling krijg je, dat heet gastvrijheid. Communiceren is wat lastig door mijn gebrek aan Rukwangali kennis. Taalbarriere of niet, subtiel zijn ze niet altijd, want er wordt mij bijvoorbeeld gewoon vrij lomp gevraagd waarom ik geen vlees voor ze heb meegenomen. En ik had nog wel eigen gebakken koekjes en nootjes meegenomen..
Na het eten zijn wij naar de begraafplaats geweest, helaas een trieste plek. Het graf van haar moeder hebben wij letterlijk onder het gras vandaan moeten plukken, ze had zelfs geen naambordje. Daarnaast een graf van een klein kindje, ook uit hun gezin. Vervolgens zijn wij beland bij een community-event. Netbal (soort korfbal) en voetbal werd er gespeeld in de zinderende zon. Leuk om naar te kijken, de meiden gingen er samen met hun vrienden vol voor. Daarna een afkoeling in de rivier. Het was een levendige bedoening daar met vrouwen die de was deden en een bad namen. De jeugd sprong allemaal het water in, met of zonder kleding, het maakte niet uit. Inmiddels hadden wij grote dorst gekregen dus haalden wat drinken bij de lokale shop (de enige in het dorp). Zittend onder een rieten dak hebben wij gedeeld en ervan genoten. Het bleek de sociale ontmoetingsplek van het dorp te zijn, waar vooral voor heel weinig geld het lokaal gebrouwen bier verkocht wordt. Ik heb mij er niet aan gewaagd. Ik kwam er spontaan nog mijn collega tegen, tot ons beider grote verbazing. Het was de village waar zij opgegroeid was.
Het was een leuke ervaring, al voelde ik mij niet echt fit. Dat bleek ook. Ik kwam thuis en had meer dan 39 graden koorts. En last van mijn keel, waarbij ik dacht aan een simpele verkoudheid. De volgende dag voelde ik mij nog beroerder en ben voor het eerst hier naar de dokter geweest. Het bleek een fikse ontsteking aan mijn amandelen te zijn. Erg pijnlijk kan ik je vertellen, slikken was nauwelijks mogelijk en de hoge koorts een aantal dagen. Gelijk aan de antibiotica, 2 dagen later weinig verbetering dus opnieuw naar de dokter. Ik heb toen een spuit gehad met een fikse antibiotica-stoot. Hier knapte ik van op. Maar meer dan een week niet aan t werk, met weinig tot geen energie. En t was soms ff pittig, het loslaten en je er aan overgeven. Gelukkig had ik support van mensen. Teachers die mij sms-ten om te vragen hoe het ging, zelfs 1 die langs kwam. En ook anderen die het wisten wipten eens binnen. Dat was zeker fijn.
Gewerkt heb ik uiteraard ook nog, meer dan genoeg soms. Ik ben nog steeds druk met het maken van de gebouwen en alles wat daar bij komt kijken. Het aansturen van 1 aannemer is nogal lastig, maar gaat de goede kant op. Verder spelen er allerlei kleine contracten zoals het maken van bureautjes voor de teachers, tafels/ stoelen voor de kids, stoelen teachers, keukentafels, kasten, een zinken hut voor fire-woord cooking ter bescherming van de wind en regen, schoolborden, het hekwerk om de erven heen etc. . Dit is redelijk arbeidsintensief, maar ook leuk. De 2de food & nutrition training is ook geweest. Het was in principe hetzelfde als de 1ste alleen nu voor de andere teacher en cook. Het verschil was alleen duidelijk zichtbaar. Het was een hele andere groep met pittige discussies en weinig acceptatie nog. Het voelt voor hun alsof wij een stap terug gaan door weer meer met porridge (maispap) te willen werken. Goedkoper en makkelijk mengbaar met goedkopere alternatieven voor proteine, zoals bonen, pinda’s en mopana wormen. Beter voor de toekomst. De teachers en de community denkt er alleen nog wat anders over. Wij zullen zien hoe dit verder gaat, ik nie weet nie.
Verder is Evelyn vorige week gearriveerd. Zij gaat mij 3,5 week helpen met het maken van een business plan, zodat hopelijk de Milling machine eindelijk van start kan. Dit is een machine om mais en mahango te vermalen tot meel. Het doel hiermee is om inkomen te generen voor het Netwerk. Er is alleen onvoldoende over nagedacht, waardoor veel extra kosten over het hoofd zijn gezien en de machine daardoor nog nooit in werking is gegaan, terwijl die al een jaar eigendom is van het Netwerk. Het businessplan gaat zij maken met de Small Group Income Generating, zij hebben een intensief programma de komende 2-3 weken. Daarnaast geeft zij twee trainingen over het opstarten van je business aan het hele Netwerk. De bedoeling is dat elke kindergarten probeert om enige vorm van inkomen te generen. Volgend jaar stopt het programma namelijk en dan gaan ze terug naar alles volledig vrijwillig doen en onzekerheid over het wel/niet kunnen voeden van de kinderen.
De toekomst ‘zeker’ stellen, de sustainability van het project, dat was ook het onderwerp gisteren op de maandelijkse meeting met alle teachers. Aan de hand van 3 vragen is hier over doorgepraat. In kleine groepjes werden aandachtspunten op papier gezet en kwamen de eerste gedachten op over wat wij nu al kunnen doen. Ik hoop dat wij dit jaar daar op verder kunnen bouwen in het Management en in de Small groups. Een begin is al gemaakt door Mike deze week doordat 4 kookstellen op zonne-energie zijn geinstalleerd. Dat scheelt houtvuur en/of electriciteit betalen. En aan zon is hier over het algemeen geen gebrek, dus dat komt mooi uit.
Verder is het 3de schoolgebouw geopend. Een mooie stap, het was een feestelijke ochtend!
Alleen enkele dagen later werden wij opgeschrikt door het bericht dat de initiatiefnemer van de kindergarten plotseling is overleden. Een grote schok, het was een energiek en gepassioneerd persoon zoals ik hem die dag heb leren kennen. En een gewaardeerd politicus die veel bereikt heeft. Vanavond ben ik naar de memorial service geweest, veel speeches, muziek, ongeloof en verdriet. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel mensen hier overlijden. Veel verkeersongelukken, ‘vage’ ziektes en de echt korte snelle ziektes. Een paar dagen en tis over. En in deze, je hebt hoofdpijn, gaat naar het ziekenhuis en 5 minuten later ben je er niet meer.
Ok laten wij eindigen met iets positiefs. Ook afscheid, maar dan op een fijne manier. Linda, de laatste VSO-er, vertrekt binnenkort terug naar Engeland. Graag wilde zij een lang weekend weg met een kleine groep vrienden. Dus in het paasweekend zijn wij met z’n 7-en weggeweest, hier zo’n 4 uur vandaan. Een prachtig riviergebied, ik was er al geweest met Diana tijdens Oud en nieuw. Toen in een lodge, nu op de camping. Een fijne groep mensen, het was een mengeling van van alles. Waaronder een gezinnetje, nederlandse VSO-er, Namibische man getrouwd en nu met schattig zoontje van 5 maanden. Twee dagen hebben wij op het water gezeten in een boot, varend tussen de krokodillen en nijlpaarden. Respect krijg je voor die beesten, vooral de nijlpaarden. Rond zonsondergang waren ze echt eng. Actief en wat agressiever. Wij zaten er op een gegeven moment tussenin, gelukkig wist de gids wat hij deed en zijn wij veilig thuisgekomen. Vervolgens hebben wij gebarbecued en zitten rond negenen rond het kampvuur. Rond die tijd hoorden wij allerlei geluiden van wild om ons heen, waaronder nijlpaarden en olifanten. De olifanten hebben het halve bos gesloopt, tenminste zo hoorde het. Ze waren zo dichtbij dat je ze vanuit het toilethok bijna aan kon raken. Ja een beetje spanning op zijn tijd kan geen kwaad. Gaaf en indrukwekkend ook. Ik was alleen wel blij dat ze niet daadwerkelijk ons tentenkamp in gingen…
Jaja en zo is het door alle drukte ineens al half April. Dat houdt gewoon in dat ik over 2,5 week al in Nederland ben. Haha maf gevoel, maar ook iets waar ik veel zin in heb. Ff opladen aan alle lieve vrienden en familie. En heerlijk bijkomen, ff afstand van mijn werk en leven hier. Toch best intensief op zijn tijd. En natuurlijk naar Nederland om het geweldige feest te vieren van zussie Gerry die er met Jaap vandoor gaat! Zet het bruine bier maar koud, of juist de Hoegaarden zomerbier. En de wijn en de lekkere kaasjes. Proost alvast!
-
14 April 2012 - 07:56
Nelleke:
Respect!!! En tot snel :-) -
14 April 2012 - 10:29
Elina:
Wat weer een heerlijk verhaal!
Je bent een topper,
See you soon,
XXX -
14 April 2012 - 11:16
Sonja:
He lieve An! Wat een beeldende schrijfstijl heb je! Super om te lezen en wat beland je in veel verschillende situaties. Dit is echt wat je wilde. Fijn dat het ook lukt, mensen ontmoeten in hun gewone leven, deel zijn van hun leven en werken en natuur enz, ookal ben je een witte Europeaan die een stoel krijgt aangeboden. Succes de komende weken tot je vakantie. tot snel! Liefs, Sonja -
14 April 2012 - 11:39
Roeline:
Hey Anneke,
Hier vliegt de tijd ook! Tof dat je even in NL bent binnenkort. Plan je nog een meet&greet met al je vrienden;-) Dan hoor ik het graag!
Liefs, Roeline -
14 April 2012 - 13:08
Bieneke:
Pff...wat maak je veel mee zeg! Mooi en leuk om te lezen. Maar hopelijk binnenkort een big hug in real life! -
14 April 2012 - 14:43
Els :
Wat een megaklus, Anneke. Fantastisch wat je allemaal kunt, probeert en leert. En steeds superverhalen om het allemaal met ons te delen.
-
16 April 2012 - 04:00
Gerry:
Gaaf weer zus! Ik wil ook! ;)
Enn... Ja hoor, je komt gewoon heerlijk naar ons toe!! We zullen je biertje koud laten serveren hoor ;)
-
16 April 2012 - 08:04
AABTJ:
Mooi en boeiend verhaal!
Zet'm op en tot snel.
Succes met alles en alvast een hele goede reis naar Holland!!
Liefs van ons allemaal,
Albert & Alies
Barend, Tiemen en Jorick -
16 April 2012 - 11:08
Ina:
Wat maak je toch weer vanalles mee! Heerlijk om te lezen hoor! Succes met de laatste loodjes voor je vakantie. Take care en alvast een goede vlucht naar NL!
X Ina -
17 April 2012 - 07:17
Diana:
Leuk dat je weer in de Kwandu delta bent geweest! Was idd een super mooi plekje! Ben toch blij dat wij in de lodge hebben geslapen :-) -
21 Mei 2012 - 13:59
Hanneke Van WIJK:
Hoi Anneke, moest ineens aan je denken (vanuit het nieuwe Provinciehuis, blaaah) en heb je verhalen gelezen in Afrika. Kan me helemaal niet voorstellen dat je daar nu zit. hartstikke leuk dat jij je droom hebt waargemaakt. Kunnen we nog een voorbeeld aan nemen.
hartelijke groet
Hanneke van Wijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
