Werken in het Namibische

De tijd vliegt zo snel dat je opeens beseft dat het al weer ff geleden is dat ik geschreven heb. Dus op deze maandagavond is het daar een mooi moment voor.

Wat kan ik zeggen over de laatste weken, laat ik zeggen het had zowel hoogte- als dieptepunten. Ze waren vooral intensief, vermoeiend en leerzaam. En ik ben inmiddels lang genoeg in Namibie om mij af en toe eens flink te irriteren. Haha, tja hoort er ook bij. Ik noem bijvoorbeeld, het water wat zeer regelmatig er niet is. Wil je ‘s ochtends douchen, komt er geen drup uit de kraan. En dat gebeurd zeker een aantal keren in de maand, zonder reden. Verder ben je zelf 1 x wat laat met de rekening betalen, wordt het water gelijk afgesloten. Daar zijn ze dan wel weer goed in. Wil je projectgeld halen bij de bank kost het je slechts 2,5 uur wachten. Betaalt de aannemer zijn werknemers, gaan ze het gelijk weer uitgeven. Betaal je ze niet omdat ze eerst wat goeds moeten laten zien, werken ze niet. Kwaliteit leveren en werken omdat je er trots op bent, kent niet iedereen hier. Ook de community laat het in deze afweten, werkhouding niet optimaal en regelmatig wordt er wat gejat of vernield aan de nieuwe gebouwen. Verder wordt er graag gepraat over elkaar, verhalen verdraaid of uitgelegd zoals zij ze willen of begrepen hebben, ook in het netwerk. Soms zijn de mensen erg direct, andere momenten erg indirect waardoor je geen idee hebt wat er in hun hoofd en hart speelt. Jaloezie speelt hier ook een grote rol. Uiteindelijk weet je nooit wat waarheid en leugen is. En dat vooral maakt het erg intensief. Want mijn werk is één en al werken met mensen. Gelukkig ben ik goed in relativeren en het positieve van dingen zien, dus dat helpt. Maar af en toe ff zeiken is wel leuk.. En ik vind dat ik dat mag, ik ken namelijk de andere kant ook. De kant waarom ik er van geniet om hier te wonen en te werken.

Het eerste schoolgebouw is geopend! Dat heb ik zeker als hoogtepunt ervaren. Het gaf best ff een kick, een trots gevoel. Bij elk schoolgebouw waarbij de kinderen voor het eerst het klaslokaal in gaan wordt een klein feestje gegeven. Later als alle 8 klaar zijn, volgt er een groot openingsfeest met belangrijke mensen, stakeholders, pers etc. Maar ook bij een klein feestje hoort een officieel programma. De kerkleider was er bij, de foreman (soort burgemeester) van de wijk, voorzitster Mehozetu netwerk en allerlei ouders met kinderen. We beginnen met gebed en het Namibisch volkslied. Vervolgens volgen er verschillende speeches en dankwoorden, zingen de kinderen wat liedjes en treedt het jeugdkoor van de kerk op. Dan vindt de officiële opening plaats waarbij het lintje geknipt wordt en met de sleutel het slot van elke deur geopend wordt. En tot slot, het meest belangrijke, het drinken en de snack. Dat is ook gelijk het gene waar je het meest de fout mee in kunt gaan. Als dat niet in grote hoeveelheden aanwezig is, dan krijg je ontevreden gezichten en negatieve houding. Het is wel eens lastig om hier een weg in te vinden. In mijn beleving is donormoney niet bedoeld om grootschalig aan eten/drinken uit te geven. Aan de andere kant, als je dat niet doet kan dat je project wel tegenwerken, en dat is ook niet wat je wil. Tja keuzes maken … Ik ga er hier bijna goed in worden. Maar de opening zelf was dus gaaf, ik merkte even een soort van trots. Dat hebben wij toch maar even mooi bereikt met z’n allen. Nu de rest nog, stap voor stap... Hopelijk volgende week op naar de volgende 2 openingen.

Vorige week hebben wij ook een positieve meeting gehad met de Small Group Food&Nutrition. De 6 managementleden zijn verdeeld over de 6 Small groups, iedereen is voorzitster geworden van 1 groep. Op deze manier kunnen ze groeien in verantwoordelijkheid nemen, organiseren, afstemmen e.d. Ik had Immy gevraagd om te helpen met de Food&Nutrition training. Zij woont al jaren hier en is expert op dit gebied, wetend wat er in de tropen speelt en hoe je hier praktisch op in kunt spelen. De gezichten van de voorzitster en de andere teacher fleurden helemaal op. Mooi was dat om te zien, ze waren helemaal enthousiast. De trainingsdagen zijn gelijk vastgesteld, volgende week gaan wij beginnen. Zelf had de voorzitster van te voren al 4 punten op papier gezet wat ze graag met de Small group wilde bereiken. Mooi vind ik dat. Zo kun je samen langzaam bouwen aan het maken van een plannetje en de uitvoering ervan.

Verder heb ik voor het eerst in mijn leven Valentijnsdag gevierd, op zijn Amerikaans, met allemaal vrouwen. Was wel grappig, echt zo’n optut meidenavond. Niks voor mij, maar wel geinig om gewoon eens te doen. Wat wel leuk is hier, is dat er verschillende westerlingen zijn die elk hun eigen ‘thuis’ gewoonten meebrengen. Zo hebben wij laatst een Scottisch Bjorn’s night gehad, in november een Amerikaanse Thanxgiving en morgen is er een Ghana Independence day dinner. Ik denk dat ik volgend jaar Sinterklaas maar eens moet introduceren.

Afgelopen weekend heb ik heerlijk gekampeerd aan de rivier vlak bij het wildpark Mahango, ruim 2 uur hier vandaan. Het was echt lekker om weer eens uit Rundu en vooral uit mijn werk te zijn. Wij hadden een leuke gemengde groep; een locale collega van linda met 2 kinderen, een huisvriend, een oud-VSO-er uit Rundu die kwam buurten en 3 vrienden van hier. Het was echt gezellig.
Verder ben ik tegenwoordig aan het sporten, heerlijk na zo’n lange tijd. Ik jog 2 a 3 keer in de week en heb zelfs al 2x getennist. Ik merk dat het een heerlijke manier is om je werk achter je te laten. En je moet altijd weer nieuwe dingen uitproberen. Met het joggen vandaag heb ik mij wel vermaakt. Er kwam spontaan een hele groep kinderen mee joggen, was wel grappig. Je krijgt hier allerlei bekijks en opmerkingen met zulke jog-acties.

Tis inmiddels bedtijd geworden, dus ik ga afronden. Tot de volgende keer maar weer.