Op naar het nieuwe seizoen

Lieve mensen, bedankt voor zo veel lieve reacties op mijn vorige verhaal. Daar geniet ik altijd erg van en doet mij goed hier in het verre Rundu. Blijf dit vooral doen zou ik zo zeggen.

De kindergartens zijn weer open. Deze week was de start van het nieuwe seizoen. Iets minder spectaculair dan ik gehoopt had. Helaas is nog geen enkel gebouw klaar en ook is Mike nog niet terug voor een goede educatie start. Toch zie ik het als een nieuwe start, een nieuw management voor het Netwerk en nieuwe mogelijkheden. Ik zie het positief in, de spirit is goed en de uitdagingen meer dan genoeg. Nu hopen dat de Netwerkleden deze actief op willen en gaan pakken. De eerste nieuwe Management meeting was geslaagd. Het is een hele andere groep, wat nog veel training en inwerken vraagt.En een tolk is meer nodig dan in de vorige groep. De wil om actief te zijn zit er voor nu in, dus dat is het belangrijkste.

Veel extra kinderen zijn al aangemeld bij de kindergartens, de ouders zien de gebouwen namelijk uit de grond komen en dat trekt aan. Doet mij gelijk beseffen van; hoe strict willen wij zijn in het aanmeldbeleid, hoe veel kinderen mogen er maximaal in 1 klas? Hoe ‘kwetsbaar’ moet een kind zijn om juist op onze kindergartens een plek te krijgen? Want dat is toch eigenlijk waar wij voor staan. Met grote groepen kun je weinig persoonlijke aandacht geven en dat is wel wat de kinderen vaak nodig hebben. Daarnaast zijn de klaslokalen dan ook relatief klein en krijgt een teacher toch echt hoofdpijn als daar 40 of meer kinderen in zitten. Allemaal gedachten waar ik wat mee wil en nog geen antwoord op heb. Officieel staat het Netwerk bekend als OVC netwerk (orphange and vulnerable children). Eén van de ministries heeft daar ook een definitie, zeg checklist, voor. Ik heb alleen geen idee hoeveel van onze kinderen aan deze definitie voldoen. Op dit moment zie ik dat wij in kwetsbare wijken werken, waar absoluut veel OVC kinderen zijn. Maar verder wordt er weinig actief iets mee gedaan qua criteria voor aanmelding, individuele zorg en hoe je financiën te runnen (bv. wel kosten, maar weinig betalende schoolouders). Mijn besef heeft al wel opgeleverd dat ik graag een nieuwe Small Group in het leven wil roepen, die actief inzet op de support voor het kind. Het is 1 van de 4 hoofddoelen van het project, dus heeft in die zin zeker de aandacht (gehad). Maar ik zie graag een versterkte focus hierop voor het komende jaar.

Eerst even een stapje terug naar mijn vakantietijd. Goed om op te halen, want voor je het weet zit je met je hoofd weer midden in de dagelijkse drukte en sores. Diana uit Utrecht is hier geweest. Wij hebben echt een heerlijke tijd gehad samen, gewoon relaxt samen vakantie vieren en de omgeving verder ontdekken. Voor Diana was het de eerste keer in Afrika, dus echt een geheel nieuwe ervaring. Het was even wennen; de hutjes van de mensen zagen er toch echt niet uit als huizen, hoogstens een hok voor de dieren en dan hadden die het nog slecht getroffen in haar beleving. Maar ook dergelijke straatbeelden went snel en voor je het weet weet je niet anders. Het heeft zijn eigen sfeer en zijn eigen goede dingen. Vaak zijn de erven vrij groot en leeft daar een heel gezin in verschillende hutjes. Als familie leven ze echt samen, je bent nooit alleen. De kinderen zijn van iedereen, iedereen zorgt dan ook voor ze of neemt ze mee op sleeptouw.

De eerste dagen was settelen in Rundu, wat shoppings gedaan, wat rondgekeken. Spontaan zij wij nog op een rivercruise beland van bekenden van mij. Wij wilden alleen kort een drankje doen in zijn lodge, maarre hij wilde net met zijn hele familie de rivier op en wij waren méér dan welkom heeft hij ons laten weten. Zo’n aanbod sla je natuurlijk niet zomaar af. Prachtig is het om bootje te varen, relaxend op de rivier met een indrukwekkende zonsondergang. Echt niet verkeerd.

De dag erna was het kerst. ’s Ochtends naar de kerk, waar wij niet eerder weg mochten dan wanneer wij een stukje geit hadden gegeten met wat zimbabwaanse koekjes. Vervolgens hebben wij s avonds een erg gezellige maaltijd gehad bij mij in de tuin, met een leuke combinatie van 6 mensen locals en westerlingen. Onze barbecue was open houtvuur met daarop het vlees gegaard in een rooster en daarbij veel lekkere salades. Een erg geslaagde avond.

De volgende ochtend afscheid genomen van Melissa en daarmee van alle GX volunteers. Dit maakte ons beiden niet blij, ze was toch mijn maatje de laatste weken. Vervolgens gingen Diana en ik door naar Katima, 5,5 uur hier vandaan naar het oosten. Hier ontmoeten wij Monica, een andere VSO-er, die een boeiend HIV-AIDS project doet op scholen. Bizarre verhalen komt ze tegen, ja dat is de cultuur zeggen ze dan. Maar je kunt mij niet wijs maken dat het normaal is dat jouw oom jou moet ontmaagden, kort nadat je ongesteld bent geworden, om te checken of je het wel kan en om het jou te leren. Het schijnt op grote schaal ‘cultuur‘ te zijn in Caprivi.

Na een nachtje Katima een gevoelsmatig wat spannende rit, de eerste keer de grens over. Eerst door Botswana rijden (een uurtje ofzo), vervolgens naar Zimbabwe. Twee grensovergangen, toch altijd spannend of je daar soepel door heen komt. Wij hadden bij Zimbabwe niet de juiste geldeenheid bij ons, dat koste ons bijna de kop. Maar gelukkig hielp een Zuid-afrikaanse man er ons door heen, door namibisch geld voor afrikaanse rand te willen wisselen. Ook de auto moest de grens over wat zijn eigen registratie en check weer oplevert. Verder zijn onze banden regelmatig schoongespoten ivm mond-en klauwzeer ziekte en moesten wij onze bananen en mango’s achterlaten ivm een fruitvlieg epidemie. Onze appels mochten om één of andere reden verrassend wel mee de grens over.

De Victoria Falls zelf is een prachtige ervaring, een meer dan 700 meter brede waterval. Erg indrukwekkend om te zien en te horen. Het water van de Zambezi rivier klettert vele meters naar beneden de kloof in. Je bent zelf dan ook lichtelijk nat als je bij het eindpunt aan komt. Op het eindpunt zie je dat de waterval gewoon doorgaat, alleen zit er de landsgrens van Zambia tussen. Vervolgens ga je weer uit het nationaal park en kun je de grens oversteken en op de brug in niemandsland de Zambesi bekijken. Deze brug is een populaire bungee jump plek. Wij zaten in een heerlijk hotel en verder was Mama Africa ons favoriete restaurant, hier zijn wij elke avond geweest. Live muziek en relaxtheid typeren deze plek.

Vervolgens zijn wij terug gegaan en gestrand op een verlaten eiland in de Kwando rivier. Hier hebben wij met nog een 8 tal andere gasten Oud en Nieuw gevierd. Ook een prachtige plek, ik typeerde het al als de Weerribben of de Biesbosch in Nederland alleen dan met nijlpaarden, krokodillen en olifanten in het decor. De olifanten hebben wij ook letterlijk over zien steken, niet op het eiland, maar gewoon op de doorgaande weg. Ik hoorde van Monica al het verhaal dat ze een keer vertraagd was met de bus omdat de olifanten stokstijf stil stonden midden op de weg en de bus er niet langs kon. Moest er wel om lachen. Tot slot hebben wij nog 3 heerlijke dagen gehad in Rundu. Gewoon rond gehangen met wat vrienden en Diana nog wat meer laten zien van Rundu omgeving.

Naast vakantie vieren ben ik ook hard door blijven werken. De bebouwing en daarmee het werk met de aannemers ging gestaag door. Door gebrek aan materialen en troubels met de werkers zelf is de boel wat vertraagd. Eerst niet werken omdat ze niet direct geld kregen, vervolgens niet werken omdat ze weer ff genoeg geld hadden. Tja, t schijnt bij de logica van hier te horen. Helaas kwam dit de kwaliteit ook niet altijd ten goede. Daarbij lukte het de aannemers niet om op alle 4 plekken tegelijk te werken, het wisselde elkaar af, waardoor bepaalde kindergartens stagneerden. Sinds kort heb ik het gevoel dat het werk weer op de rit is o.a. na wat pittige gesprekken. Er wordt nu stap voor stap, maar gestaag doorgewerkt. Ik verwacht dat wij met een maand heel erg ver zijn. Dus ik had voor mijzelf maar bedacht dat 8 kindergartens bouwen in 3 a 4 maanden nog steeds als een goede prestatie kan worden gezien. Vertraging of niet.

Ok, ik geloof dat ik uitgeschreven ben voor nu. Eén ding wil ik nog zeggen, ik hoor regelmatig van mensen dat zij post naar mij toe gestuurd hebben. Dit doet mij erg goed om te horen. Ik moet alleen wel melden dat lang niet alles aan komt. Soms wel, soms niet. Vraag mij niet waarom. Ik vind het alleen echt bijzonder vervelend, zowel voor de zender als uiteraard een gemis voor mijzelf. Als ik post ontvang, laat ik het die persoon in elk geval weten, dus dan weet je of het goed zit.
Voor nu heel veel liefde en goeds gewenst daar in het koude natte Nederland. Tot snel.