een beetje gesetteld..

Op deze derde zondag in Rundu is het heerlijk bijkomen. Tijd om weer eens wat van mij te laten horen. In de avonden heb ik hier best tijd voor gehad, maar het internet liet mij nog in de steek. (ps maandag: Up till now! Ik heb sinds 15 minuten internet, bijna thuis, namelijk in de office. Dit is een kamer naast mijn huis! Met wireless zou het ook in mijn huis moeten zijn, maar helaas. Dat is niet zo en het is de vraag of dat zo gaat worden, blijkt in een veel duurder pakket te zitten. Dus waarschijnlijk blijft het zo.)

Het is ook wel weer maf hoe dat hier gaat. Telecom komt al 1,5 week elke dag langs, ‘ check de line, big problem with your line, big problem’ Je weet nooit wanneer ze komen, ze wippen binnen en zijn weer weg, zonder een beetje heldere communicatie over wat er aan de hand is en wanneer ze weer terug komen. Wat het wel eens lastig plannen maakt met mijn werk. Inmiddels heb ik de sleutel maar aan mijn buren gegeven, die zijn alle dagen thuis. Ben ik iets flexibeler.

Het werken hier is boeiend. Soms heb je van alles op je lijstje staan voor die dag en kom je er aan het eind van de dag achter dat je er weinig van gedaan hebt. Terwijl het wel voelt als een goede dag. Je was er, je hebt gesproken met de mensen, een deel geproefd van hun werk en leven. Je krijgt gevoel bij het netwerk en daar waar de uitdagingen liggen. En je krijgt gevoel bij hoe dat aan te pakken, hoe mensen hier leren. Hoe stimuleren en het samen doen hierin essentieel is. Zo zat ik van de week gewoon met een teacher door een leerboek heen te bladeren. Deze hadden ze vorig jaar gekregen. Het viel mij op dat deze boeken absoluut gebruikt worden, soms alleen slechts enkele pagina’s eruit. Gewoon omdat ze niet weten wat ze met de rest moeten. Ik bladerde er door heen en zag 6 plaatjes met wat tekeningen erop die samen een verhaal vormden. Ik had zelf ook geen idee, maar vertelde gewoon wat ik zag. Ik zag vervolgens een schat van een teacher, onder de indruk van dat je zo ook met het boek om kon gaan. Gewoon zelf actief nadenken is iets wat ze hier niet geleerd hebben. Doen wat je verteld wordt, dat wel. Maar niet zelf nadenken. De onafhankelijkheid is hier ook pas 20 jaar jong (in 1990), je merkt dat in zulke dingen. En de teacher stond er zo open voor, prachtige momenten vind ik dat.

Ik ga (bijna) elke ochtend langs bij 2 van de kindergartens. Dit is peuter/kleuterschool, opvang van 2-7 jarigen, voordat ze naar het basisonderwijs gaan. Het er zijn is erg belangrijk, je ziet wat er wel en niet gebeurd. Je ziet wat de teachers de kinderen leren, je ziet hoe gedreven ze wel/niet zijn, hoe leergierig ook. Hier zit nogal groot verschil in. Je ziet hoeveel plezier ze halen uit het spelen, zingen en dansen met de kinderen. Maar je ziet bv. ook dat er regelmatig niet gekookt wordt omdat het brandhout op is en er geen geld is voor nieuwe. De ouders zouden hier zorg voor moeten dragen, maar dit is lastig. Soms hebben ze het geld er echt niet voor, soms zijn ze gewoon laks of tonen ze weinig interesse. Of het valt op dat de leraressen en/of kokers er gewoon niet zijn, kind ziek, zelf ziek en/of naar de kliniek, begrafenis, regeldingen noem maar op. Door er ’s ochtends bij te zijn bouw ik contact op met mijn collega’s en hou ik feeling met de kinderen. Dit is erg belangrijk merk ik. Ik vertel ze dat ik niet een educatie-expert ben (gelukkig komt Mike daarvoor in september), maar dat ik met ze mee wil denken in de zaken waar ze tegen aan lopen. Zo gaan wij nu aan de slag met de financien. Ze krijgen sponsorgeld voor het eten voor de kinderen, maar niet voor brandhout en het betalen van de waterrekeningen. Sommigen hebben al maanden het water niet betaald. Ze zijn hier goed in de doofpot theorie, gewoon zolang het water nog stroomt is er geen probleem. En ze zijn ook goed in het leven in het moment, dus als je geld heb geef je het uit, als je het niet hebt dan niet. Dit is een prachtige manier van leven, maar soms ook erg onhandig. Ik hoop nu met elk van hen op een rijtje te zetten wat uitgaven en inkomsten zijn en hoe je daar een beetje tactisch mee om kunt gaan zodat het beter op elkaar aan sluit. Allemaal kleine stapjes in het ‘ volwassen’ toekomst-vast maken van de kindergartens.

De opgave van de bebouwing is ook nog een boeiende. Ik ben van de week met een potentiele bouwer bij 5 kindergartens langs geweest, dit biedt perspectief. Al moet het nu nog concreet gemaakt worden. Er liggen oude tekeningen, maar die zijn niet reëel. Maar dit zijn wel de tekeningen die ook bij de gemeente liggen. Dus dit maakt het weer complexer en tijdrovend. Ik probeer met de gemeente opnieuw lange procedures te voorkomen, maar de vraag is of dit gaan lukken. Het is wel grappig om hier met de Ruimtelijke Ordeningspersoon het gesprek aan te gaan. Ik besef dat pratend er van alles kan, maar het concreet zaken rond krijgen nog een hele andere is. We will see hoe ik dit allemaal precies aan moet gaan pakken, ik nie weet nie. Daarnaast is het een lastige wat voor beloften er al zijn gedaan en het verwachtingspatroon wat netwerkleden hierdoor hebben. En ook het gemak zo van; wanneer begin je? Niet echt beseffen welke stappen daar nog voor nodig zijn.

Het leven hier is relaxt en op een bepaalde manier intensief. Dit laatste zal er ook mee te maken hebben dat alles nog nieuw is en niet zomaar van zelf gaat. Ik geniet van veel kleine momenten, korte gesprekjes met de taxi chauffeur, een kind dat met je meeloopt naar de winkels, contacten met collega’s en kinderen. Een kerkdienst met 8 mensen, veel stemgeluid maar wel puur en echt. Een managementmeeting waarbij je een vraag stelt, vervolgens volgt er een pittige discussie van 10 minuten in hun eigen taal en krijg je tot slot een korte samenvatting in het engels. Getuige zijn van een prachtige zonsondergang bij de rivier. Op een zondagmiddag zien wat er allemaal gebeurd op het rustige Rundu beach; wat spelende kinderen, iemand die er een bad neemt, muziek vanuit de autoradio, kijken naar de Angoleese overkant etc.

Mijn huisje is al helemaal gezellig aan het worden. Ik heb de meest praktische zaken inmiddels aangeschaft, heb gordijnen gekocht, een schemerlamp (is een zeldzaamheid hier) ik eet papaya van mijn eigen fruitboom, de schilder is bezig geweest en heb zelfs sinds zaterdag een schoonmaakster. Ik besef dat ik gelukkig mag zijn, veel van mijn collega’s en Rundu-genoten vinden dat ik een groot huis heb met stromend water en electriciteit. Zeker voor mij alleen, iets wat ze zich niet voor kunnen stellen. Ik besefte het zondag toen ik een drietal collega’s op bezoek had. Ik vroeg hun ‘ advies’ over de gordijnen en over wat ik op moet hangen aan de nog kale muren. Vragen waar zij zich niet mee bezig houden en ook geen idee bij hebben. Hun muren bestaan uit houten palen met klei er tussen in. Na elke regenbui moeten ze het huis weer oplappen, na 3 jaar een volledig nieuwe laten maken. Dit geldt niet voor alle collega’s en ook niet voor heel Rundu, maar wel voor een grote groep.

Mijn schoonmaakster verhaal is trouwens nog wel een leuke. Ik zat er laatst al aan te denken om een schoonmaakster in dienst te nemen. Je kunt hier echt de hele zaterdag bezig zijn met je huis schoonmaken, de was doen met de hand en boodschappen halen. Leuk en prima, maar niet voor altijd. Zeker als je door de week heen ook nog regelmatig je huis veegt om niet continue op zand te hoeven lopen. En een beetje werkgelegenheid creeren is ook geen verkeerd doel op zich. Maar van de week meldt mij dus een teacher dat ze zaterdag wel even langs komt met iemand om mij een handje te helpen. Eigenlijk weet ik dan al hoe de vlag erbij hangt, maar ik probeer het nog even te ontkennen. En ja hoor, op zaterdagochtend 7:15 uur!!, hoor ik geklop op de voordeur. Ik word er wakker van en loop met mijn slaperige kop eens naar de deur toe. Staat daar de teacher samen met een familielid. Hmm tja, ik heb ze maar binnen gelaten. En nu? dacht ik toen. Spontaan praten doen ze dan ook niet, duss tja duss.. De teacher zelf vertrok snel weer want ze had een begrafenis van haar pastor. Ik heb er maar eens een bakkie thee bij gepakt en een kletspraatje gemaakt. Ben vervolgens gaan douchen en samen met haar aan de schoonmaak gegaan. Je weet natuurlijk dat ze op een baantje azen. Maar dat is iets wat in de lucht hangt en niet uitgesproken wordt. Ook van mij uit vind ik het dan lastig om dat bespreekbaar te maken en concreet zo te benoemen. Dus ik had maar bedacht dat ik eerst maar ging kijken of het goed voelde om haar om mij heen te hebben en ik vertrouwen in haar had. Dit was uiteindelijk wel ok, dus zie hier mijn persoonlijke schoonmaakster, tja wel een goeie grap.
Ik ben leeg geschreven, dus hier hou ik het bij voor vandaag. Tot snel weer!