De eerste geluiden uit Namibie

De eerste geluiden uit Namibie!

Het voelt alsof ik hier al tijden ben, het voelt goed, inspirerend en relaxt!

Ik kwam zondag in een gespreid bedje. Wij werden keurig opgehaald om half 6 ‘s ochtends van het vliegveld, keurig naar het hostel gebracht. Wij kregen een paar basis boodschappen en een beetje geld mee voor onze eerste week. De rest van de dag konden wij heerlijk bijkomen en relaxen. Dat bijkomen was wel even nodig. Bijkomen van het reizen, maar vooral ook van de intensieve weken daarvoor van regelen en afscheid nemen. Alle drie (evelien, nienke en ik) waren moe van dit alles. ’s Middags nog wel wat de stad verkend, die op zondagmiddag volledig uitgestorven blijkt te zijn. Windhoek is een stad, maar voelt als een groot dorp. Namibie heeft maar 2mln inwoners terwijl het land enorm groot is. Dat voelt gelijk heel anders dan het veel drukkere Zuid-Afrika. Windhoek zelf is ook vrij westers, je kunt er alles krijgen. Als je wat meer richting de buitenwijken (townships) gaat, voel je je meer tussen de Afrikanen. Uiteraard gaat alles hier heel relaxt, men heeft de tijd en maakt zich niet zo druk. Tenminste zo lijkt het. Tijdens de In-country training kom je er snel genoeg achter dat er genoeg zaken zijn waar ze zich wel druk om maken, terecht ook. In de basis heeft Namibie het vrij goed voor elkaar, de politiek is stabiel, de overheid is (redelijk) te vertrouwen. Actief wordt er ingezet op onderwijs, infrastructuur, toerisme, medische hulp (is in opbouw) etc.. Daarnaast zijn er grote problemen, 51% van de bevolking is werkloos, 20-30% is HIV geïnfecteerd, veel gebroken gezinnen, kinderen doen jong aan sex voor geld of eten, mannen bepalen wat er gebeurd, positie vrouwen is nog steeds ondergeschikt, veel misbruik op allerlei vlak, veel armoede, weinig te eten, grote droogte, kwaliteit van het onderwijs is minimaal, jongeren komen hongerig naar school wat maakt dat ze slecht presteren, zwangere tieners. And so on. …

Doordat ik zelf in Rundu in de community ga werken, zal ik waarschijnlijk veel van deze problemen tegen gaan komen door verhalen, door de mensen. De kinderen die opgevangen worden komen uit een dergelijke basis van leven, waarin zaken gewoon zijn die voor ons niet te vatten zijn. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn voor mijzelf en voor het project.
Ik kijk er naar uit om maandag naar Rundu te gaan, ik ben blij dat mijn plek daar is en niet hier in het westerse Windhoek. Ook vind ik het spannend, je bent een stuk meer op jezelf aangewezen dan hier waar vele andere VSO-ers je wegwijs maken en al een basis van je sociale netwerk vormen. Ik krijg daar een huisje voor mijzelf, dat vind ik fijn maar ook wel spannend. De veiligheid is daar vrij goed, weinig geweld en dergelijke. Maar diefstal en inbraak komt veel voor. Ik moet nog even bedenken hoe ik het ze zo moeilijk mogelijk kan maken, hihi.

Deze week stond in het teken van kennismaken, kennismaken met de fijne VSO-office mensen, met het land, de cultuur, gebruiken, medische kant, praktische dingen, werkhouding, problemen die ze hier hebben etc. . Ik vind dat heerlijk zo’n wereldje van ‘ ontwikkelingswerk’. Grote onderwerpen die dichtbij komen door verhalen. Kijken wat er speelt in het land, hoe de mensen zijn, hoe je om kunt gaan met dit alles. Je eigen placement ook zien in het grotere plaatje.
Woensdag hadden wij een etentje met andere VSO-ers die in het land zijn, dat kletste allemaal aan 1 stuk door met elkaar, t was net een kippehok, wel grappig. En gisteren hebben wij onze training afgesloten met een Namibische braai. Dit was ook gezellig. Naast de twee nederlanders die ik op het vliegveld tegen kwam, zijn er als nieuwe VSO-ers nog een engels couple en een Ugandese man. Leuke mensen allemaal.

Ok hier laat ik het bij voor vandaag, volgende week meer …
Het ga jullie goed, hou mij op de hoogte ;)