Het einde van het jaar-gevoel
Blijf op de hoogte en volg Anneke
04 December 2012 | Namibië, Rundu
Ja ja het einde van het jaar komt in zicht, de kindergartens zijn bijna allemaal gesloten, de teachers doen het ff rustig aan, weinig activiteiten zie je in de scholen, de energie is d’r uit. Het enige actieve zijn de enkele afsluitingsfeestjes, vooral voor de ‘oudste’ kinderen die volgend jaar naar de grote school gaan. Leuk! Vandaag had ik er twee. Maar voor nu is de grote vakantie aangebroken, half januari gaan wij pas weer open.
Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik moet schrijven. De laatste weken sinds het donorbezoek zijn vol emoties geweest van allerlei soort. Ik kan daar alleen via de website niet veel over kwijt. Het zijn pittige weken geweest met een lastige beslissing en vervolgens met veel negatieve energie.
Eerst heb ik een belangrijke keuze moeten maken, blijf ik hier voor langer of ga ik in Maart terug? De donor wilde erg graag dat ik bleef en mij nog meer in ging zetten op het stabiel krijgen van het project (financieel en qua capaciteiten/ kennis), met daarbij een bijzondere focus op Inkomens generende activiteiten, een eigen grote business opzetten. Het was dan ook geen makkelijke keuze, het verhaal had vele kanten. Toch heb ik besloten dat het genoeg is geweest. Ik heb hier gedaan wat ik kon doen, ik heb mij vol ingezet, ik weet niet of ik dat opnieuw kan en ik heb het gevoel dat ik niet heel veel meer kan betekenen in het Netwerk zelf. Dus het is tijd om verder te gaan met andere stappen in mijn leven.
Het tweede wat bijna direct daarop speelde was heftig. Kortgezegd komt het neer op onrust binnen het Netwerk, vooral gerelateerd aan financiële vragen, met als (indirect) gevolg een telefonische bedreiging vanuit de community. Ik ben daardoor een kleine week in Windhoek geweest, ben bezig met een politiezaak en heb inmiddels 24 uur bewaking bij mijn huis. Ik kan moeilijk beschrijven wat dit allemaal met mij gedaan heeft, maar fijn was anders (lichtelijk understatement). Het heeft mijn motivatie niet goed gedaan, gelukkig krabbelt dat inmiddels weer op. Ik wil vooral focussen op de positieve kanten van het werk en de support momenten die ik gevoeld heb, vaak 1 op 1.
Dus tja wat te schrijven??
Laat ik eens op de toer gaan van gewoon wat situaties vertellen.
Mijn security guys bijvoorbeeld, zij werken 12 uur op een dag, van 6 tot 6. De ene week ‘s nachts, de andere week overdag. In de hele maand hebben ze geen enkele dag vrij. En hun maandinkomen is ca. N$ 1200,- , omgerekend 120 euro. En dat is echt niet veel geld, hier ook niet.
En een vriendin van mij verkoopt kleren, huis aan huis of bedrijf aan bedrijf. Zij loopt dagelijks door heel Rundu heen, sommige wijken liggen een half uur of een uur lopen verderop. Kopen houden ze hier wel van, maar betalen wat minder. Dus vervolgens aan het eind van de maand, als het geld bij de klanten binnenkomt, gaat zij opnieuw bij iedereen langs (vaak 2 of 3 keer ivm termijnen). En dat is niet even simpel geld halen, daar zit heel wat effort in, pressure, een gouden geduld en doorzettingsvermogen. Ze pleegt vele telefoontjes, sms-jes, ergens afspreken, dan weer excuses aan moeten horen waarom ze toch echt niet kunnen betalen etc.. Ik zou er moedeloos van worden. Ja zo gek hebben wij het als werkend Nederland nog niet. En wij maar klagen over werktijden en minimale salarissen.
Mijn buurmeisje is inmiddels binnen gekomen, ze wipt hier wel vaker spontaan binnen. Een fijne vrolijke clever meid van een jaartje of 13. Zij vroeg wat blanco papieren en zit vervolgens al een half uur iets te maken voor haar vrienden. Wel huiselijk gezellig en relaxt.
Van de week heb ik nog een spontane loge gehad. Ook een jonge meid die ik ken. Zij kwam zwaar van slag bij mij binnen en was met geen mogelijkheid nog naar huis te krijgen. Haar vader is kortgeleden overleden door een auto-ongeluk. Dat doet haar erg veel, wat mij niet meer dan normaal lijkt. Met het overlijden zijn ook een deel van haar dromen weggevallen en het huis waar ze sinds kort woonde. Hij had een iets beter inkomen dan haar moeder, en beloofde haar betere kansen. Vervolgens woont ze weer terug bij haar moeder, maar heeft regelmatig heibel met haar stiefvader. Die is werkloos, geen inkomen, maar drinkt wel veel te veel op dit moment. Regelmatig bezopen van het lokaal gebrouwen bier slaat hij op de vuist met deze tiener en beledigt haar vader. Dat komt natuurlijk hard binnen bij haar. Dit was maandag ook het geval toen ze mij bij aanklopte. Daarnaast maakt de moeder zich grote zorgen over hoe nu verder met haar en de kids, vooral ook financieel. Een alles behalve makkelijke situatie. Gelukkig was de meid na een douche en een goede nachtrust weer een stuk beter te spreken. Zij klopt heerlijk vroeg om 6 uur op mijn deur, tja scholen beginnen hier om 7 uur. Dat ben ik niet gewend hoor, rekening houden met schoolgaande kinderen, hihi. Dus na haar ontbijt ben ik nog maar ff kwartiertje bij gaan komen in mijn bed. En toen kon ik de dag weer aan.
Twee week terug kom ik in de Zimbabwe kerk. Die zondag hebben ze een soort van eindejaarsfeestje, voordat iedereen naar huis of elders vertrekt. De zondag daarvoor hadden ze een soort van lootje getrokken, tis net sinterklaas hier. Iedereen, let wel wij hebben wel zo’n 15 leden, kwam dan ook met kadootjes binnen. Na de dienst werd er buiten eerst een hout vuur gemaakt. Vervolgens kreeg iedereen wat te snacken, werd ik het middelpunt van de foto’s en werd er heerlijk enthousiast gedanst. Was erg gezellig. En dan is het op een gegeven moment kadootjes tijd. Ik moest echt lachen, elk kado werd met groot gejuich begroet alsof het een ongelooflijk groot geweldig kado was. Gelijk op de foto, half uitgepakt en samen met degene die het gegeven had. Groot applaus en veel gelach. Het houtvuur brandde lustig verder, het vlees werd gebraaid en de salade gemaakt. Dus een paar uur later tijd voor een lekkere maaltijd. Het was een leuke dag met leuke mensen.
Thanksgiving heb ik ook nog gevierd. Dat krijg je met alle Amerikanen om mij heen. Mijn vriendin had al een paar maanden van te voren een kalkoen geregeld. Zij had bedacht, hoe ga ik uberhaupt in Namibia aan kalkoen komen? Kalkoen is een absolute must by Thanksgiving. Was zij 3 maanden terug ofzo in Windhoek en kwam ze daar spontaan bevroren kalkoen tegen. Dus zij bedacht zich niet, kocht het en heeft het bevroren en al meegenomen in de bus. Gelukkig was het in Rundu nog niet ontdooit. Vervolgens kreeg zij het enigszins benauwd toen laatst de electriciteit er voor 6 dagen uitvloog. Maar creatief als ze is, had ze het gekookt en bij iemand in koelkast gedaan die een generator had. Al met al heeft de kalkoen het ‘overleefd’ en hebben wij er heerlijk van gegeten.
Vorig weekend heb ik afscheid genomen van mijn VSO ‘buurvrouw’ in Katima, slechts 5 uur hier vandaan. Ik heb altijd een erg leuke klik met haar en het voelt alsof zij dichtbij woont, het is ook hetzelfde type gebied waarin zij leeft. Wij zochten een kampeerplek op ergens in het midden. Het was fijn, maar te kort om echt samen te relaxen. Ik weet niet, maar de laatste weken vond ik het niet fijn idee dat zij vertrok, zij was altijd ‘dichtbij’ als VSO-er en nu niet meer. Ik ben inmiddels echt bijna de enige, nog 1 in Opuwo, nog 1 in Windhoek. Evelyn, collega in het project, is in datzelfde weekend ook vertrokken. Dus opnieuw veranderingen. Ach alles went.
Ik geloof dat ik het hier maar bij laat voor vandaag, niet zo veel inspiratie, volgende keer weer wat langer. Don’t worry, het gaat inmiddels weer een stuk beter, voel mij positiever enne weet ‘alles sal reg komen!!’
Zoals ik al eens eerder heb laten vallen, die school vakanties hier bevallen mij wel. En het gave is, komend weekend hoopt Ilze langs te komen, gaan wij Rundu verkennen en vervolgens heerlijk 2 a 3 week rondtrekken, zien wat er op ons pad komt. Ik heb er zin in!
Tot snel hoop ik
Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik moet schrijven. De laatste weken sinds het donorbezoek zijn vol emoties geweest van allerlei soort. Ik kan daar alleen via de website niet veel over kwijt. Het zijn pittige weken geweest met een lastige beslissing en vervolgens met veel negatieve energie.
Eerst heb ik een belangrijke keuze moeten maken, blijf ik hier voor langer of ga ik in Maart terug? De donor wilde erg graag dat ik bleef en mij nog meer in ging zetten op het stabiel krijgen van het project (financieel en qua capaciteiten/ kennis), met daarbij een bijzondere focus op Inkomens generende activiteiten, een eigen grote business opzetten. Het was dan ook geen makkelijke keuze, het verhaal had vele kanten. Toch heb ik besloten dat het genoeg is geweest. Ik heb hier gedaan wat ik kon doen, ik heb mij vol ingezet, ik weet niet of ik dat opnieuw kan en ik heb het gevoel dat ik niet heel veel meer kan betekenen in het Netwerk zelf. Dus het is tijd om verder te gaan met andere stappen in mijn leven.
Het tweede wat bijna direct daarop speelde was heftig. Kortgezegd komt het neer op onrust binnen het Netwerk, vooral gerelateerd aan financiële vragen, met als (indirect) gevolg een telefonische bedreiging vanuit de community. Ik ben daardoor een kleine week in Windhoek geweest, ben bezig met een politiezaak en heb inmiddels 24 uur bewaking bij mijn huis. Ik kan moeilijk beschrijven wat dit allemaal met mij gedaan heeft, maar fijn was anders (lichtelijk understatement). Het heeft mijn motivatie niet goed gedaan, gelukkig krabbelt dat inmiddels weer op. Ik wil vooral focussen op de positieve kanten van het werk en de support momenten die ik gevoeld heb, vaak 1 op 1.
Dus tja wat te schrijven??
Laat ik eens op de toer gaan van gewoon wat situaties vertellen.
Mijn security guys bijvoorbeeld, zij werken 12 uur op een dag, van 6 tot 6. De ene week ‘s nachts, de andere week overdag. In de hele maand hebben ze geen enkele dag vrij. En hun maandinkomen is ca. N$ 1200,- , omgerekend 120 euro. En dat is echt niet veel geld, hier ook niet.
En een vriendin van mij verkoopt kleren, huis aan huis of bedrijf aan bedrijf. Zij loopt dagelijks door heel Rundu heen, sommige wijken liggen een half uur of een uur lopen verderop. Kopen houden ze hier wel van, maar betalen wat minder. Dus vervolgens aan het eind van de maand, als het geld bij de klanten binnenkomt, gaat zij opnieuw bij iedereen langs (vaak 2 of 3 keer ivm termijnen). En dat is niet even simpel geld halen, daar zit heel wat effort in, pressure, een gouden geduld en doorzettingsvermogen. Ze pleegt vele telefoontjes, sms-jes, ergens afspreken, dan weer excuses aan moeten horen waarom ze toch echt niet kunnen betalen etc.. Ik zou er moedeloos van worden. Ja zo gek hebben wij het als werkend Nederland nog niet. En wij maar klagen over werktijden en minimale salarissen.
Mijn buurmeisje is inmiddels binnen gekomen, ze wipt hier wel vaker spontaan binnen. Een fijne vrolijke clever meid van een jaartje of 13. Zij vroeg wat blanco papieren en zit vervolgens al een half uur iets te maken voor haar vrienden. Wel huiselijk gezellig en relaxt.
Van de week heb ik nog een spontane loge gehad. Ook een jonge meid die ik ken. Zij kwam zwaar van slag bij mij binnen en was met geen mogelijkheid nog naar huis te krijgen. Haar vader is kortgeleden overleden door een auto-ongeluk. Dat doet haar erg veel, wat mij niet meer dan normaal lijkt. Met het overlijden zijn ook een deel van haar dromen weggevallen en het huis waar ze sinds kort woonde. Hij had een iets beter inkomen dan haar moeder, en beloofde haar betere kansen. Vervolgens woont ze weer terug bij haar moeder, maar heeft regelmatig heibel met haar stiefvader. Die is werkloos, geen inkomen, maar drinkt wel veel te veel op dit moment. Regelmatig bezopen van het lokaal gebrouwen bier slaat hij op de vuist met deze tiener en beledigt haar vader. Dat komt natuurlijk hard binnen bij haar. Dit was maandag ook het geval toen ze mij bij aanklopte. Daarnaast maakt de moeder zich grote zorgen over hoe nu verder met haar en de kids, vooral ook financieel. Een alles behalve makkelijke situatie. Gelukkig was de meid na een douche en een goede nachtrust weer een stuk beter te spreken. Zij klopt heerlijk vroeg om 6 uur op mijn deur, tja scholen beginnen hier om 7 uur. Dat ben ik niet gewend hoor, rekening houden met schoolgaande kinderen, hihi. Dus na haar ontbijt ben ik nog maar ff kwartiertje bij gaan komen in mijn bed. En toen kon ik de dag weer aan.
Twee week terug kom ik in de Zimbabwe kerk. Die zondag hebben ze een soort van eindejaarsfeestje, voordat iedereen naar huis of elders vertrekt. De zondag daarvoor hadden ze een soort van lootje getrokken, tis net sinterklaas hier. Iedereen, let wel wij hebben wel zo’n 15 leden, kwam dan ook met kadootjes binnen. Na de dienst werd er buiten eerst een hout vuur gemaakt. Vervolgens kreeg iedereen wat te snacken, werd ik het middelpunt van de foto’s en werd er heerlijk enthousiast gedanst. Was erg gezellig. En dan is het op een gegeven moment kadootjes tijd. Ik moest echt lachen, elk kado werd met groot gejuich begroet alsof het een ongelooflijk groot geweldig kado was. Gelijk op de foto, half uitgepakt en samen met degene die het gegeven had. Groot applaus en veel gelach. Het houtvuur brandde lustig verder, het vlees werd gebraaid en de salade gemaakt. Dus een paar uur later tijd voor een lekkere maaltijd. Het was een leuke dag met leuke mensen.
Thanksgiving heb ik ook nog gevierd. Dat krijg je met alle Amerikanen om mij heen. Mijn vriendin had al een paar maanden van te voren een kalkoen geregeld. Zij had bedacht, hoe ga ik uberhaupt in Namibia aan kalkoen komen? Kalkoen is een absolute must by Thanksgiving. Was zij 3 maanden terug ofzo in Windhoek en kwam ze daar spontaan bevroren kalkoen tegen. Dus zij bedacht zich niet, kocht het en heeft het bevroren en al meegenomen in de bus. Gelukkig was het in Rundu nog niet ontdooit. Vervolgens kreeg zij het enigszins benauwd toen laatst de electriciteit er voor 6 dagen uitvloog. Maar creatief als ze is, had ze het gekookt en bij iemand in koelkast gedaan die een generator had. Al met al heeft de kalkoen het ‘overleefd’ en hebben wij er heerlijk van gegeten.
Vorig weekend heb ik afscheid genomen van mijn VSO ‘buurvrouw’ in Katima, slechts 5 uur hier vandaan. Ik heb altijd een erg leuke klik met haar en het voelt alsof zij dichtbij woont, het is ook hetzelfde type gebied waarin zij leeft. Wij zochten een kampeerplek op ergens in het midden. Het was fijn, maar te kort om echt samen te relaxen. Ik weet niet, maar de laatste weken vond ik het niet fijn idee dat zij vertrok, zij was altijd ‘dichtbij’ als VSO-er en nu niet meer. Ik ben inmiddels echt bijna de enige, nog 1 in Opuwo, nog 1 in Windhoek. Evelyn, collega in het project, is in datzelfde weekend ook vertrokken. Dus opnieuw veranderingen. Ach alles went.
Ik geloof dat ik het hier maar bij laat voor vandaag, niet zo veel inspiratie, volgende keer weer wat langer. Don’t worry, het gaat inmiddels weer een stuk beter, voel mij positiever enne weet ‘alles sal reg komen!!’
Zoals ik al eens eerder heb laten vallen, die school vakanties hier bevallen mij wel. En het gave is, komend weekend hoopt Ilze langs te komen, gaan wij Rundu verkennen en vervolgens heerlijk 2 a 3 week rondtrekken, zien wat er op ons pad komt. Ik heb er zin in!
Tot snel hoop ik
-
04 December 2012 - 22:16
Gerry:
Lieve lieve lieve zus!
Fijn je verhaal zo weer te lezen :) En wat tof dat Ilze komt!!!! Heeel gaaf zeg!!! Geniet ervan zussie :)
Love you! -
04 December 2012 - 22:35
Kirsten:
Tjonge jonge! Je maakt wat mee, ik kan het me eerlijk gezegd niet allemaal voorstellen.
Ik zal voor je bidden!
Veel plezier met Ilze!! -
04 December 2012 - 22:51
Sonja:
He lieve schat!
HEEEEEEl veeeeeel plezier met Ilze vanaf zondag!!! Dat heb je meer dan verdiend!!! Ik spreek je gauw. En nu tot maart alleen nog leuke, inspirerende dingen doen! Desnoods neem je die securityboys maar mee, misschien worden ze dan alsnog spraakzaam ;-) en dan hebben ze in ieder geval ook nog es wat uitdaging in hun werk voor dat kleine beetje geld ;-)
BIG HUG (x100), Sonja -
05 December 2012 - 08:36
Carine:
Heftig hoor, bedreigingen. Goed dat hte al weer beter gaat. En een fijne vakantie gewenst.
groeten Carine -
05 December 2012 - 09:45
Reny:
Hoi Anneke,
Fijn dat het beter met je gaat, maar wat een ervaringen en ontwikkelingen. Gelukkig overheersen de positieve ervaringen en ik wens je die ook toe in de komende laatste maanden. Heftig die keus ook om te blijven of niet. Heel veel succes en geniet van je vakantie en de kerstdagen met alle lieve mensen om je heen.
Groetjes vanuit een vandaag overladen met banketstaaf provincie,
Reny -
05 December 2012 - 12:04
Ilze:
Ik kom eraannnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn!!!!!!!!!!!!!! :) -
05 December 2012 - 16:48
Nelleke:
Zet hem op An!
Dikke kus Nelleke -
05 December 2012 - 19:10
Elina:
Ha die An!
Gelukkig ben je zo'n opgewekte bikkel!
Maak er maar een leuke vakantie van samen met Ilze. Vandaag was onze Nederlandse thankgiving met Sint en pieten. Altijd weer een leuk feest op school. Fijn om te lezen dat het beter gaat en dat je gelukkig toch leuke contacten hebt met de mensen daar.
God is met je!
Liefs Elina -
07 December 2012 - 20:33
Ludy:
nou heel veel plezier met ilze. Je wist niet wat je moest schrijven maar dat viel dus wel mee. gelukkig heb je ondanks alles toch ook mooie en leuke dingen meegemaakt. Als je dat toch niet had??.... -
07 December 2012 - 21:21
Ruurd:
Ha Anneke,
da's heftig zeg. Wel heel wrang; ben je daar heel hard aan het werk om de kinderen daar meer toekomst te bieden, moet je bewaking hebben. Wat dat betreft maak jij een heel ander Namibië mee, dan wanneer je er als toerist bent. Bruno en ik verzuchten nog wel eens 'zaten we er maar weer'. Maar als ik het begin van je verhaal lees, kan ik me heel goed voorstellen dat je er in maart een punt achter zet.
Des te knapper van je dat je nu nog doorzet en toch ook weer leuke belevenissen beschrijft! (hoezo weinig inspiratie??).
Hé An, zet 'm nog op de komende maanden en geniet van je meer dan verdiende vakantie!! (nog naar bloeiend Etosha?)
groeten,
Ruurd -
11 December 2012 - 09:11
Rene :
Ha Anneke,
Indrukwekkende verhalen Anneke, maakt indruk, naast het plezier ook veel sterkte gewenst.
groetjes,
Rene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
