Een nieuw jaar, nieuwe energie

Lieve allemaal, een nieuw jaar is begonnen, tijd voor nieuwe focus, nieuwe stappen.

Een heel goed jaar gewenst voor jullie allemaal. Wat er ook op jullie pad komt, geniet ervan of zie door ‘the bad things’ juist de bijzondere momenten.
Dat is niet simpel gezegd, maar dat is wat ik gezien heb in de laatste weken voor mijn vakantie. Ik denk aan de bedreiging en de achterliggende onrust die er onwijs ingehakt is, niet wetend wat mensen in hun hoofd halen, niet wetend wie er voor of tegen je is, je vertrouwen volledig beschaamd zien, de feeling dat de poten letterlijk onder je vandaan gezaagd worden, kortgezegd het beroerdste ‘dank je wel’ dat je kunt krijgen. Maar in die tijd zag ik ook een voorzitster die naast mij stond, Netwerkleden die ook verward en boos waren, een VSO die in alles achter mij stond, Alice (goeie vriendin hier) die er was voor mij op het juiste moment, een lodge-avond met Jim en Alice wat erg samenbindend was, vrienden en familie die op afstand support gaven wat dichtbij voelde, betrokken website reacties van mensen, een party in de Zimbabwe kerk die blij maakte, positieve feedbacks en flashbacks op t werk. En ga zo maar door. Het leven is altijd verrassend en de kunst is om het positieve juist door alles heen te zien en te blijven zien.

Inmiddels ben ik er lekker tussen uit geweest en heb ik Ilze LIVE gezien, gesproken, bijgekletst en vakantie mee gevierd. Dat is zeker niet verkeerd. Heerlijk te zien hoe makkelijk Ilze zich beweegt en aanpast aan het Afrikaanse leven. Genietend van de oneindigheid van het land, de schoonheid in de droogte, de groenheid die juist nu in het regenseizoen sterk zichtbaar is. En het leuke is ook dat Ilze daarbij Rundu en Kavango als de mooiste plek benoemd, waarin we graag nog ff weer terug waren gekomen om de vakantie samen met de vrienden hier af te sluiten. Maar helaas, de tijd was kort en Windhoek was ons eindpunt deze keer.

Eens ff kijken wat voor leuke dingen wij meegemaakt hebben. Een van de avonden in Rundu brachten wij door bij mijn Zimbabwe friend. Het is een tijd waarin veel Zimbabwe mensen terug gaan naar hun eigen land voor de feestdagen. Alle Zimbabwe mensen moeten zowiezo elke 3 maanden het land verlaten omdat ze geen langere visa kunnen krijgen. Als ze dat niet doen, moeten ze fiks betalen bij de douane om het land weer uit te komen. 1 x heeft Gladmore e.a. er zelfs al om in de gevangenis gezeten. Zo vertrok ook de huisgenoot van Gladmore die avond samen met wat anderen op weg naar huis. Ze had tassen vol met spullen wat ze meesleepte. Tassen die niet te dragen waren, echt niet! Ze kopen regelmatig hier artikelen die in Zimbabwe erg duur zijn om hun familie te supporten, bv. waspoeder. En dan te bedenken dat zij minimaal 2 dagen liftend naar huis gaat, alle bagage meeslepend. Unbelievable hoe je dat voor elkaar krijgt, en toch lukt het ze elke keer weer. sAvonds wordt er nog van alles gekookt als eten voor onderweg. En tijdens de laatste avond zelf komen andere Zimbabwanen nog gedag zeggen en wordt er uitgebreid voor haar en een veilige reis gebeden. Ik vind dat mooi, er spreekt kracht en vertrouwen uit. Die avond proeft Ilze haar eerste Kavango food; maispap met muteti (groene beetje spinazie achtige groente) en vis. Uiteraard wordt dit met de hand gegeten. Het beviel haar wel, al hoefde ze het ook weer niet zo nodig elke dag te eten geloof ik.

De Kavango rivier zelf hebben wij een aantal keren opgezocht, de eerste dag lopend langs het water, de andere keer zittend op een relaxt terras bij een lodge met vrienden en de laatste keer bij zonsondergang bootje varend. Wat een heerlijkheid is dat, echt chill genietend van rustig kabbelend water, badende Angola mensen, een grote krokodil en prachtige kleurschakeringen in de lucht. De zonsondergangen kunnen hier echt subliem zijn. Wij hadden Gladmore ook op sleeptouw meegenomen, die volop genoot.

Na onze Rundu tijd gingen wij pas echt op pad. Eerst op naar Etosha wilde dieren kijken. De kans op het zien van veel dieren was wat kleiner omdat er door het regenseizoen genoeg plekken zijn waar water is. Toch hadden wij geluk, veel zebra’s en wildebeast (gnoes), allerlei soorten antilopers, vele giraffen, struisvogels en allerlei andere soorten vogels. Zelfs waren wij getuige van een cheeta die met haar jong over het veld liep, wat erg zeldzaam is. Het is dan ook de eerste cheeta die ik in het wild heb gezien, best cool. En uiteindelijk kwamen wij ook nog een kudde olifanten tegen die net klaar waren met hun modderbad. Olifanten zijn normaal veelvuldig aanwezig in Etosha, maar in het regenseizoen zijn ze vaak verscholen in de bosjes. Ilze had vooraf een Etosha boekje gekocht waarin zorgvuldig alles werd aangekruist wat wij gezien hebben, was grappig om te doen.

Moe van een dagje Safari kwamen wij in de leukste camping bar ever. Heel relaxt, beetje shebeen (de locale bars) achtige look, live gitaar muziekje erbij, creatieve stoelen van badkuipen en autobanden, wat afrikaanse kunst, versierde fietsen en ga zo maar door. Het was zo chill dat wij maar een dagje langer zijn gebleven. Echt relaxt, je staat op en rond de middag kijk je elkaar eens aan; “gaan wij, of blijven wij?” En je denkt, gaan is veel te vermoeiend, laten wij lekker blijven. En zo arriveerden wij een dagje later op het Waterbergplateau. Een immens uitgestrekt plateau, niet eens zo hoog, wel meer dan 50 km lang. Alle campsites hadden een braaiplek en vaak stromend water en electriciteit. Soms met afdakje en/of private toilet erbij. Niks te klagen. Vuurtje maken is mijn nieuwe hobby, al werkt het de ene keer wat beter dan de andere.

Na zoveel puur natuur werd het tijd om weer eens wat geciviliseerde wereld op te zoeken. In windhoek daarom ff een gezelligheidsstop gemaakt in een backpacker. Hier zie je volledig andere type reizigers dan de lodge-gangers (vaak groepstoeristen in grote bussen, ouder en rijker) en de Blanke Afrikanen die kampeerden (waarbij de camping-outfit minimaal alles bevat wat een huis ook heeft, tot opvouwbare aanrechten aan toe).

Na deze tussenstap op naar het grote avontuur van de woestijn, eerst de Namib en later zelfs nog een beetje Kalahari. Het is altijd wat spannender rijden daar, geen geasfalteerde wegen en vele kilometers eindeloosheid waarbij je weinig tot geen auto’ s tegenkomt. En je hebt geen bereik voor je telefoon. Zo als er iets gebeurd, kan het zijn dat je ff moet wachten voor er hulp langs komt. Ik vind het daarmee wel een extra bijzonder gebied. De vlaktes zijn immens, de droogte ook. Weidsheid met bergachtige rotsen en Sussosvlei met het grote rode duinen gebied. En uiteraard was dit het gebied waar wij wat auto problemen kregen. Een oververhitte motor, ventilators die niet meer werkten, koelvloeistof wat continue kookte. Maar ik vind het altijd geweldig om te zien hoe men elkaar juist in deze gebieden helpt. Iedereen kent de gevaren, iedereen weet wie wat kan en waar je wat kunt krijgen, ook al is dat vele kilometers verderop. Een extra uitdaging hierbij waren de feestdagen, waardoor de beperkte plekken die er zijn om zaken gefixt te krijgen waarschijnlijk ook nog dicht waren. Na wat heen en weer gebel, van walkie/talkie level tot vaste lijn konden we een plannetje maken. Gelukkig is alles goed gekomen.

Het afscheid met ilze ging helaas verrassend snel. Tot ons beider grote verbazing vertrok het vliegtuig 1,5 uur eerder en hadden wij op het vliegveld precies 5 seconden om gedag te zeggen, tja beetje jammer! Soms gaan zaken hier iets te snel.

Terug in Rundu merk ik dat het goed voelt om hier weer te zijn. Het verschil met de laatste keer terugkomen uit Windhoek was confronterend en bracht emoties terug, gelukkig was het 10x beter deze keer. Ik merk dat ik mij de laatste maand erg bewust ben van het leven wat ik hier leef. De vele goeie momenten die ik hier in ken; de manier van leven, de Afrikaanse omgeving, de vrijheid, de natuur en vooral ook de mensen die ik straks ga missen. Op oudjaarsdag kwam dit alles bij elkaar. Ik was met vrienden, bekenden en onbekenden bij Camp Hogo, net buiten Rundu, aan de Kavango. Het was een hele gemengde groep van een man of 10, wij braaiden, maakten heerlijke salades, dronken lekker bier en wijn en bleven daar de nacht kamperen. Het was super relaxt en goed. Alle goeds hier in een notendop, super zijn zulke momenten.

Wat valt er verder nog te vertellen? Het regent hier momenteel volop, de donder en de bliksem vliegt je bijna letterlijk om de oren. De elektriciteit en het water lagen er opnieuw bijna een hele dag uit. Daarom vele donkere shops vanochtend en kreeg ik een spontane lift aangekomen omdat ik in de regen naar huis liep. Ik heb wat meer beweging nodig, dus loop graag. Maar met regen is dat toch iets minder geslaagd. En in de hitte ook, dus dat is het probleem. Whatever.

En ik heb voor het eerst in mijn leven brokken gemaakt. Op oudjaarsdag zet ik mijn auto in de achteruit om een vriend voor zijn deur af te zetten, zie ik een taxi-driver over het hoofd. Patsboem, kadoeng, hmm beetje jammer. De voorkant van zijn auto was volledig ingedeukt, bumper, radiator en lichten helaas kaduk. Mijn auto is blijkbaar iets sterker dan de zijne, mijn reserve wiel was de veroorzaker en duidelijk zichtbaar in zijn voorkant. Na eerst wat schelden was de taxi-driver gelukkig een erg goeie gast. De broer van de eigenaar van de auto werd er bij gehaald, die iets minder blij was. Hij was een Angolier waar ik niet mee kon communiceren, sprak geen engels. Oudjaarsdag is trouwens de meest beroerde dag om zoiets te doen, maar ja.. dom dom. Wij vervolgens allerlei garages langs gereden op zoek naar 1 die open was, gelukkig reed zijn auto nog. Ergens in 1 vd ‘township’ wijken was er eentje open die het gedeukte blik weer recht kon krijgen. Wij vervolgens bij 2 / 3 zaken langs die auto onderdelen verkopen, precies voor de sluitingstijd van 1 uur die middag. Gelukkig konden wij alles krijgen. De prijzen die ze daar hebben lijkt mij trouwens in Nederland ook wel ideaal, scheelt een hoop. Dus met alles ingeladen terug naar de garage, die vervolgens aan de slag kon. Alleen voor de spuitverf moest gewacht worden tot na het nieuwjaar. Wat ik zelf gaaf vond is de houding van de taxi-driver. Zo van, kan gebeuren, nu gewoon kijken hoe wij het op kunnen lossen. Hij heeft mij zelfs aan het eind nog hartelijk bedankt voor alle hulp en goeie samenwerking. Ook richting de eigenaar heeft hij het voor mij opgenomen en gezegd dat dit de deal was en dat hij niet wil dat ik nog extra geld betaal om de verloren business uren te betalen. Hij is taxi-driver en door mij kon hij een paar dagen geen geld verdienen. Hij weigerde daarin geld aan te nemen, en wilde zelfs eigenhandig de eigenaar betalen als die er echt op bleef staan. De garage was niet meer dan een paar palen met wat golfplaten er om heen. Maar ze hebben een goeie job gedaan, de auto ziet er bijna weer als nieuw uit!

Dit was het wel weer voor vandaag. Ik ben deze week nog wat rustig aan het opstarten, de scholen beginnen de 16e weer. Ik merk dat ik mij inmiddels wat moet gaan voorbereiden op Nederland, mijn gedachten zijn daar steeds meer mee bezig. Alle tips aan tijdelijk onderdak en/of baanopties zijn meer dan welkom. Als ik er te hard over nadenk krijg ik spontaan kopzorgen, dus dat probeer ik nog zoveel mogelijk uit te stellen.

Dus goeie tips, laat het weten!! Thanx en tot de volgende keer.